Iungi plebeis tot dona sodalibus orat.
Istane virtutis sunt praemia, rostraque laudis
Caietane tuae? debet sua vellera Sidon
Tali animo; tu plebeis immixta lacernis
Internae pretiosa premes ita pignora gazae?
Quo maerore domus, cuius decus inficis, istam
Percipiet cognata notam? si caetibus ardet
Ille piis, dicent: paribus sua nomina fastis
Scribat, ab antiquis quibus est pia gloria ceris.
Ignavum te fama canet; tibi inesse nec unam
Sanguinis heroi, dicet rea nuntia, guttam.
Ipse tamen nec mendacis convitia famae,
Non agnatorum questus, nec vana loquacis
Extimuit vulgi dicteria; fervidus ista
Crudelem mundi fastum compescere lucta.
Illius constante rudis plebs excita voto,
Hoc signis mirata suis accedere lumen,
Totos laeta sinus pandit, gremioque Thienem
Optati recipit caetus; cui fluxit ab isto,
Divini cultus maior Tyrone cupido.
Coepit enim plebs illa novi stimulante sodalis
Doctrina, sacras iterare frequentius aras;
Panis ut aetherei, fuerat cui pene synaxis
Annua, vel summum triplex sancita supremis
Temporibus mensa; aspexit post saepius una
Hebdomas, in viduo panis candore biformem,
(Nam servi formam formae coniunxit herili,)
Pro Vicentinis substare sodalibus Agnum,
In dulcem cunctorum animis flagrantibus escam.
Tunc Caietanus prompta suspendere suada
Devotas solitus mentes, urgebat ab ara

Vade retro

Vade porro