Divorum titulo; dubiaque in luce morantem
Nunc clarum Indigetem laeto Tybris extulit orbi.
Caietane sacro quae nunc tibi manat ab Agno
Gloria, cum nymphis iunctus caelestibus, illum
Sectaris quocunque ierit? scio splendidus iste
Aeternae Titan urbis, melioribus ornat
Adstantem radiis: ductamque ad pinguia mentem
Pascua, nectareis saturam de fontibus explet.
Mortali quis adhuc vitae, immortalis ab isto
Fluxit fonte sapor! divinum fervidus Agnum
Mysta litaturus; totam huius nectare mentem
Versabas; dulcem solitus compluribus horis
Irritare famem: et plerumque triente diei,
Delicias Coelo lapsae perpendere quadrae.
Nec fieri poterat; quem tu constante probabas
Exemplo, verboque cibum; suavissimus ori
Quin fuerit; dederitque omnis compendia gustus
Caietane tuae ignarae torpescere flammae.
14 Sed iam lassa meae finem indulgere Camaenae
Plectra monent: dixi heroum quo robore pectus
Muniit: exponam veluti postrema, Thienem
Provectum tumulo visa est componere virtus.
Scissa intestinis Syren Campana gemebat
Dissidiis: populusque gravi violarat Iberam
Seditione fidem: Maiestatisque supremae
Impatiens, regale iugum quod amica faventer
Fortuna imposuit; tumida a cervice revulsit.
Hic Caietanus divinae protinus irae
Advertens Nemesim; multa prece fervidus orat
Numen propitium: et quo formidabile scissae
Supplicium plebis, placato Authore piaret;

Vade retro

Vade porro