Prospicit implumi, fabricando taedia nido
Quis numeret? lectis qua sedulitate coronat
Hunc paleis? stimulat limo quae cura ferendo?
Congrua quam crebro defert alimenta volatu?
Quaeque alias nec humum volucris nec stramem amaret,
Prolis cogit amor vili insudare labori
Maternas vires: sed ubi sua pignora nido
Abstracta inspexit, curae gravitate soluta
Exiles paleas damnat, nec inutile limi
Attentat spolium; patulo sed libera Coelo
Ludit, et umbrosis secura agit otia sylvis.
23 Quis Caietanum post haec divortia, Coeli
Abripuit gustus; quam pura, innube pependit
Laetitia pectus, soloque ut Numine plenis
Vivebat fibris, animusque calebat Olympo;
Stillantes gemino de lumine iugiter undae,
Prodebant clausos cordis penetralibus ignes.
Nobilior cui corda calor, cui pectoris omnem
Affectum aethereus pridem purgaverat aestus;
Lustrandumque nihil divo superesset amori;
Desidiae impatiens, placidos solvebat in imbres
Lumina; quae praesentis adhuc erratica mundi,
Quantumvis spectata parum, cruciabat imago.
Inde erat ut purum mutatum pectus in aurum,
Non illud terrestre quidem quod pellit in imum
Ponderis innati gravitas, quodque abdita terrae
Viscera discissis dicunt extrudere venis;
Non illud quod sylvestri fornace praeustus
Tentavit carbo, et nostro calor igne probavit;
Sed quod Sydereae lustratum examine flammae,
Ponderis innati lege et gravitate solutum

Vade retro

Vade porro