Exercebat opus, quo mox discernere possis
Illustres animos: emitur quo gloria, primum est:
Auxilium, facili miseris impendere dextra.
Mendicam patrias venientem ut vidit ad aedes
Implorare stipem, placido miserabile primum
Intuitu caput aspexit; mox sedulus escas
Quaesitas cumulat, ieiunis inde benignam
Supplicibus laturus opem, quam florida tanti
Infantis pietas, larga patris aede legebat.
Prodebat pulchro, teneris se solibus, aestu
Pauperitatis agi; et qualem grandaeva docebat
Nobilitas, modicis Christum referentibus Iris
Supposuit fastum; non dedignatus herilis
Infans mendicae servum se subdere turbae.
Ite leves animi, virtutis adultera proles,
Vestraeque eximias laxate propaginis umbras,
Queis pudor est inopi vel celso occurrere vultu,
Heroa vel voce loqui vetat infera tristi
Nausea mendico; puero hoc doctore superbi
Discite mortales; sanguis praeclarus avorum
Quos iri modicos suadet calcare nepotes:
Regalem Christus qui non locupletis amictum
Assumpsit Craesi, tunica sed paupere tectus
Mendico similis, pomposo apparuit Orbi,
Vilibus in pannis, Maiestas tanta reposcit
Effigiata coli: miseram ne despice frontem,
Numinis haec forma est: quo se magis explicat arcta
Corporis afflicti facies inhonora lacerna;
Clarius illa refert Christum, cui sustulit omnem
Oris adorandi, Crux opprobriosa decorem.
Divinae fidei coelesti lumine doctus

Vade retro

Vade porro