Expolit, ignita prece Caietanus adorat
Propitium Numen, lacrymasque affectibus addit.
Prostratusque solo: rudior natura nequiret
Si fractum nodare pedem, sed cuncta potentis
Summa Dei, humano mala conclamata labori
Cum potis est fraenare manus, pro fratre malignum
Crus amissuro, summae admirabile dextrae
Postulat auxilium: spes quantum heroica tentat!
Iam Caietanus tali praefervida voto,
Crebra fatigatis dederat suspiria fibris;
Cum veluti supplex foret exaudita precantis
Religio; tacita intempestae noctis in umbra
Accedit fratris spondam, sibi Sydera moestam
Optantis tardare diem, Auroramque morari.
Leniter attrectat vulnus, crurisque tumorem
Explorat, labris dignatur, et oscula figit;
Tunc cruce consignans quae solverat ante reponit,
Aegro lina pedi, monuitque ut Sydere certam
Poscat frater opem; et Divum cui vulnera pressit
Quina Seraph, cordis peteret fervore patronum.
Praevia lux Phaebi Coelorum argentea rimis
Fulgebat; roseoque nitens Pallantias ortu,
Iam noctis sistebat equos, cum ferrea cruri
Scindendo, prius aegri animum scissura supellex
Maturanda reae fuerat luctamine plantae.
Interea medico dum sit mora commoda ferro,
Obstupuit frater, veteres quod laesa dolores
Tibia, praeteritae pergat nuperrima noxae
Quod conclamatum tormenta remittere vulnus:
Attonito similis tamen expectare ministrae
Officium statuit dextrae: adfuit illa; sed aegrum

Vade retro

Vade porro