A sene grandaevo didici. qui rarior hospes
Venerit, is vernae fragrat odore rosae.

Et vetus, et trita est sententia, piscis, et hospes,
Cum mora fit tridui, putet uterque domi.

Excusare licet furem, si forte coegit
Importuna malum crimen adire fames.

Id vero facinus praeclarum, ea gloria Regum,
Non nocuisse ulli, cum nocuisse queas.

Id vero facinus laudari in saecula dignum,
Si quod es, id tantum, nec magis esse velis.

Pestis amicitiae, et fratrum discordia ab undis
Triste caput Stygiis extulit ambitio.

Ridet vir sapiens fortunam. sive secundis
Implet vela Notis, turbida sive venit.

Mitte supervacuos inquit vir magnus, honores.
Ambitio in mores non cadit ista meos.

Sunt regum, et regnorum animae concordia, iura.
Crescit et a sanctis legibus omnis honos.

Illum ego laudarim, si quis puer indole rara
Eminet, et si quis fronte modestus erit.

Direptor Solymorum aurum, quod Crasse sitisti,
Ebibe. Sacrilegos exitus iste manet.

Mundi oculus Sol est. vivax quoque spiritus illum
Temperat alma Iovis filia Iustitia.

Non patitur regnum socium, neque teda iugalis.
Haec duo nec Pyladae iungere possit amor.

Qui libertatis sub imagine palpat, ab illo
Quantum Monda Pado distat, abesse velim.

Foemina natura varium, et mutabile semper.
Diligat, incertum est, oderit an ne magis.