Mox nova se tollet facies, nascetur et orbis
Aureus, atque ipso iam Iove digna domus.
Illa erit e puro Saphyro, puroque Smaragdo,
Et distincta novis undique Chrysolithis.
Stabit et aeternum, nullisque obnoxia flammis,
Crebra licet summa fulmina ab arce tonent.
Sic ubi mille senes absumpsit in ignibus annos,
Purior ex ipsis ignibus exit avis.
Et colit Aeoas sylvas, et luce coruscum
Gaudet odorato mergere Gange caput.
Sol quoque, sol melior terras lustrabit, et ibit
Aemula fraternis Cynthia luminibus.
Et matutino coget nova sidera coelo
Splendidior veniens Phosphoros ante diem.
Ver alet aeternum Zephyri spirantior aura,
Et strepet argutis cantibus omne nemus.
Tum mala diffugient veteris contagia morbi.
Non sapor ingratus, non erit herba nocens,
Arma procul, procul omne nefas, procul omnis et ira,
Non cruor, aut caedes, omnia pacis erunt.
Vix ea, cum ridens aurim Mihi vellit Apollo,
Quaerit et unde novus venerit iste furor.
Tu Chaos antiquum, et veteris primordia mundi,
Scilicet, et quae sunt, quaeque futura canes?
Nec pudet interitum rerum praedicere, et altum
Ire, per occultas, super et astra vias.
Iam novus incedis Lucretius, alter et Aetnam
Insilis attoniti pectoris Empedocles.
Si venit in mente, quibus olim assueveris antris,
Et quae prima tibi plectra Thalia dedit,

Vade retro

Vade porro