36. Stephani an Kooperator Johannes Schnürlin in Mais [Stams], 23. Dezember 1644 Stephani muss einsehen, dass der alte Plan, den Schnürlin und er gefasst haben, sich täglich zu schreiben, nicht einzuhalten ist. In einem Brief hatte Schnürlin davon berichtet, wie schlecht sich der nach Mais zur Erholung geschickte Pater Edmundus [Quaranta] benommen hatte – offenbar hatte er ihn im Rausch beschimpft. Stephani versucht, die Situation zu beruhigen, und versichert Schnürlin, dass er Pater Edmundus zurechtweisen werde; er bittet ihn seinerseits um diplomatische Worte. Ad patrem Ioannem Schnürl[in], cooperatorem in Mais, 23. Decembris 1644. Venerabilis in Christo, religiose et honorande patrer Salutem fraternam et constantem amicitiae affectum

(1) Dictitare memini reverentiam vestram a nobis abiturientem singulis se hebdomadibus brevi aliquo et amico me epistolio salutaturam, cui ego invicem idem fere pollicitum me recolo. (2) Verum hanc mutuam stimulationem uti hactenus parum servatam scio, ita et deinceps exacte servandam sperare non ausim obsistentibus nimirum occupatiunculis, quae non raro utrumque a scribendo etiam nolentem praepediunt.

(3) Litteras a reverentia vestra intra mensis decursum geminas accepi. (4) In prioribus id mihi nuntiatum, quod ego multo quam libentissime non inaudissem; neque nam pater Edmundus[ERROR: no reftable :] Edmundus] Pater Edmundus Quaranta war offensichtlich zur Erholung nach Mais geschickt worden. eius ingratitudinis fore existimassem, ut qui ex singulari gratia in Mais dimissus fuerat solatium capturus, ipse alios desolatos redderet atque advena incolas contristaret. (5) Dubitare certe non velim reverentiam vestram tantam hominis, licet temu

-- F18r --

lenti importunitatem dictaque contumeliosa tamquam iacula omnia inexpectata et minime praevisa haud leviter persensisse. (6) Condoleo proinde ego utrique; alteri, quod dicaces linguae male prurientis insultus, secus ac merebatur, excipere debuerit, alteri vero, quod in via et stadio religiosae perfectionis tantum necdum profecerit, ut effrenem iracundiae motum, quem vino aestuans animus eructaverat, tantisper cohibere potuerit. (7) Interea sicuti virum constantem eiusmodi tela non deiciunt, ita prorsus mihi persuadeo reverentiam vestram eius prudentiae fore, ut ob talem fratris crapulosi procaciam pusillanimitati, aut nescio cui desperabundae deiectioni, locum dare neutiquam velit. (8) Quis nam linguae mero natanti limitem fingat? Ego porro hanc eiusdem fratris proterviam iis verbis castigabo, quibus effectum iri credo, ut reverentiam vestram eiusmodi dicteriis certo amplius non lacessat. (9) De reliquo ea fiducia sumus erga reverentiam vestram, ut speremus eam et parochiae Maisensi et simul coenobio nostro quam plurimum olim profuturam.