(1) Die 17. Maii sub vesperum appulsus est ad monasterium meum reverendus pater Iacobus Zinck, non sub ordinis habitu, sed saeculari amictu et a testimonialibus omnino vacuus, qui mihi causam sui adventus humiliter exponens aiebat se a quattuor propediem annis in parochia monasterio incorporata constitutum ante tres plus minus menses ab haereticis circumvicinis, quibus odio erat, de crimine quodam innocenter delatum metu poenarum, quas sibi forsitan inaudito rigorose infligendas verebatur, fugam iniisse, in qua ob insidias et periculum captivitatis ipsum quoque ordinis habitum tantisper deponere coactus fuerit. (2) Addidit insuper instantissimas preces, quatenus se, qui sub Cisterciensibus legibus vivere et mori omnimodis decrevisset, vel ad gremium conventus mei reciperem, vel certe interpositione mea in alia religionis nostrae domo sibi de mansione providerem. (3) Ceterum ego sciens non omni spiritui mox credendum et recte ordinatam caritatem vetare, ut alteri fiat, quod sibi quis factum

nolit, petitioni eius inscia et inconsulta amplissima dominatione vestra annuere nequaquam volui necessarium ratus, prius super statu et rebus praedicti patris ab amplitudine vestra uberius informari. (4) Interim vero misericordia motus eidem ceu oviculae palabundae in monasterio meo nidulum ad tempus concessi, qui (siquidem ad revertendum in propriam caulam pro nunc aegre persuaderi poterit) ubi ab amplissima dominatione vestra clementer absolutus atque dimissoriis rite donatus fuerit, facile locum vel apud me vel in alio bene formato ordinis asceterio obtinebit, ubi Domino in pace et tranquillitate spiritus valeat servire, dum post unius alteriusve anni decursum sopitis de sua persona rumoribus suspicionibusque oblivione abolitis ad sinum matris postliminio reverti audeat confidenter. (5) Atque hisce amplissimae dominationi vestrae, a qua responsum desuper maturatum exspecto, me in favorem et religiosam amicitiam commendo.