17.
Non ego fila meae nunc deprecer ultima uitae
Nec uerear manes anticipare meos,
Sed grauior iactura tui me torquet amoris,
Ne solita careant funera nostra fide:
Nanque ego te gelida cogar sentire fauilla
Et meus in tumulo uiuet inustus amor.
Morte obita neque enim curas cessare priores
Testatur uiso Laodomia uiro,

-- 95v --

Cuius dum fruitur complexibus anxia ueris,
Coniugis est manes fida secuta comes.
Quod nisi mors finit sensum, tua, Flauia, dicar
Vmbra, superfuero quantulacunque mei,
Dicar et Elisii detur si copia coetus,
Si uideam haeroas, nomina prisca, nurus;
Non ego mutabor, nec Tyndaris ipsa nec ulla
Fama uetus formae est substituenda tuae!
Te licet et senio fatum grauiore resoluet:
Tunc etiam cineres cogar amare tuos.
Quod potius nostro tribuas, mea Flauia, busto:
Rectius est uitae te superesse meae.
Quam uerear nequid suprema in uoce uacilles,
Neue antiqua meo cedat amore fides,
Parcere neue tuis cogare inuita querelis
Et tumulum siccis praeteriisse genis!
Dum licet, interea laeti uiuamus amantes:
Inter nos aetas nulla in amore sat est.