11.
Cum ducis auditum est Leonorae funus acerbum,
Luctus tam uariis urbibus illa fuit:
Hesperii lugent, septem luxere tryones,
Hoc quod Aragonium possidet omne genus.
Praecipue intonsos uellit Ferraria crines,
Et gutta Haeliadum largior ore fluit.
Nec Mediolanum, nec Mantua lumine sicco est,
Reginam socrum luget uterque gener.
Ereptam ante omnes ploras, Isabella, parentem:
Finis inexpletis luctibus ecquis erit?
Quid, precor, aeterno cruciaberis anxia fletu?
Intumuit lachrymis Mincius ecce tuis.
Moestaque lugubris creuerunt stagna Padusae,
Flumineas auxit fletus herilis aquas.
O Sypili saxo lachrymosior, unde tot imbres?
Vnde hic funereae flebilis humor aquae?

-- 64 --

Nam quid inexausto, Regina, tenebere planctu?
Desine ploratus continuare tuos.
Quam uelut extinctam cum toto corpore mundi
Et uariis luges gentibus, astra tenet,
Et fruitur caelo uita meliore superstes,
Regnat et aethereo sidus in orbe nouum.
Nam proauos inter reges olimque potentes,
Inter Aragonios illa recaepta suos,
Seu Ferdinandi clara ceruice coruscat,
Illa uel Alphonsi uertice fulget aui,
Siue haec Haesperia est, siue Arctica stella uicissim,
(Vtraque nam sanguis sunt, Isabella, tuus),
Seu Phaethontaeas non dedignata sorores,
Siue illam famulus stellifer amnis habet.
Sic dea sidereis intermicat aemula sertis,
Qualia Dictaeum malit habere genus,
Atque Dionaeo multum praefulgurat astro,
Et Berenicaea clarior illa coma est.
Ergo quid insanis ululatibus astra fatiges?
Inuidia est matris funera flere tuae,
Quae uice terrarum et moribundae pondere molis
In solio caeli splendidiore nitet.