Ad Ambrosium Sibenicensem philosophum
Impia fors nostrum uexabat denique corpus,
Non tamen exitio corpus inane dedit,
Vel quia me noluit melioribus addere fatis,
Vel quia non uno tempore sceua premit.
Hei mihi, cum primum coepi sentire uapores,
Iam caput ex stomacho qui petiere malo,
Hei mihi, cum sicco riguit mea lingua palato
Bucchaque fastidit febre referta cibum,
Ignibus assiduis urgebat feruida febris
Occupat et noctes sceuior illa meas.
Hei mihi, tunc mecum clamabam saepe gemendo
Poscoque decoctam saepius eger aquam.
Tangebat medicus uitalem pollice pulsum,
Dicebat medicus: "Flammeus egror inest."
Cernebat croceos uitreo sub uase liquores,
Purgando stomacho ferre iubebat opem.
Antyciram sumpsi, uomitumque mouentia pocla
Purgarunt succis uiscera plena malis.
Interea bibulos coepi sentire calores
Et memor offensum saepe timere deum.
Lux aderat diue, que tersit crine magistrum
Et que purgauit crimina multa gemens.
Vt mea nota sacro facerem secreta ministro,
Deposui tuta crimen in aure meum.
Heredes nostros legali robore scribo,
Legoque sed tumulo carmina bina meo:
"Ius colui, Musas colui coluique beatos,
Sisgoreo dicas, lector amice, uale!"
Nunc me restituit nostre deus ille saluti,
Virgine qui natus, qui cruce passus erat.
Thura feram et grano fumabunt templa Sabeo
Atque canam nostro carmina grata deo.
Tu, decus Ambrosi nostrum, mactato bidentem,
Qualem pro nato saepe litare solent.
Quam si mactabis, nostro de more beato
Cantabo dotes tempus in omne tuas.

Ad Tydeum Acciarinum poetam
Neptuno pecudem mactauimus e grege nostro,
Vt faueat uelis, Acciarine, tuis.
Non sine uersiculis sacram et iugulauimus agnam,
Temperet ut rabiem uentus et unda suam.
Sanguine placantur pecudum pia numina quedam
Placatumque magis carmine numen erit.
Eurydices coniunx plectro mulcebat Achiuo
Sceuitiem uenti, flumina, saxa, feras.
O utinam uires habuissent carmina nostra,
O utinam nobis esset et ampla domus!
Pro te dictarem carmen, dulcissime uatum,
Et mihi nunc pro te, crede, darentur opes.
Tu mihi Nisus eris, nec te tua sydera fallunt,
Si cupis Eurialum, Nise, ualere, uale!

Raphael Zouenzonius poeta
I, mea Musa, uocat Gorgis, qui rure beato
Viuit, ad ambrosias i, mea Musa, dapes,
Pallas ubi Liberque pater docteque sorores
Cunque corymbifera pulcher Apollo coma.
Vescimur incoctis nos glandibus, arrida fontes
Lingua bibit, uilem dat mihi terra thorum.
Squallidus Illyricis uersabor solus in antris,
Solus agam miseros te sine, Musa, dies.
I, pete foelices, foelix mea Musa, penates,
Est mihi cum duris fas habitare feris.
Cur contraxisti frontem? quid abire recusas?
Quid premis amplexu flens mea colla tuo?
Non ego te mittam, mea sis comes usque licebit,
Desine iam lachrymis sollicitare genas.
Tu ueniam nostre dato, candide Gorgi, puelle,
Que sine me non uult limine ferre pedem,
Amplius et nostram nolis tu arcessere Musam
Ad te uel mecum, Gorgi, uenire iube!

Carmen ad Christum
Christus totius dominator orbis,
Virginis gaudens utero pudice,
Signa diuino faciens triumpho,
Rector in orbe,
Christe Iudeam patiens cateruam
Et crucis mortem tolerans prophanam,
Vt tibi totum pietate mundum
Conciliares.
Christe, qui uicta nece suscitasti
Carneam formam pietate sumptam,
Vulneris plenam, deitate magnam,
Virgine natam.
Christe, regnator deus et creator,
Celicos lectis reserans triumphos,
Nube conclusus penitus uolasti
Patris ad arces.
Christe, foelicem mihi da salutem
Et meam cernas lachrymam profusam,
Cerne pulmonis gemitus gementis,
Pectora cerne.

Ad Marcum Bollanum pretorem
Magnum, Marce, decus Veneti, Bollane, senatus,
Quem sortita uirum patria nostra fuit.
Nam tua laetitiam nobis pretura gerebat,
Cum te pretorem curia sacra dedit.
Venisti, pretor, miro expectatus amore,
Publica res tali preside laeta fuit.
Vrbs tibi tota dedit plausum, sonitumque tubarum
Aduentu eripuit plurima bomba tuo.
Sunt data, Marce, tibi preture insignia, fasces
Et tota uotis urbe fauente tuis.
Gaudebant ciues Saturnia regna redire
Et tecum laetos degere posse dies.
Spes nimium fallax, cupidos spes fallit amantes,
Fallit et agricolas, fallit et illa feras.
Iuncta tibi fuerat Venetorum prole bonorum
Moribus et forma Penthesilea decens.
Non sic cara uiro fuerat Lucretia casta,
Nec fuerat socio Penelopeque suo.
Mors rapuit nuptam, mors omnia nata prophanat,
Hei mihi, crudelis mors cita, cruda nimis.
Te dolor inclusus constanti pectore uexat,
Et fers pullatam, pretor, in urbe togam.
Nam dolor iste tuus dolor est communis in urbe,
Moestitiam populus luget et ipse tuam.
Certe elegos lusi semper, miserabile carmen,
Degebat miseros nam mea uita dies.
Te ueniente quidem nostram, bone pretor, ad urbem
Scribebam laetis Sapphica metra modis.
Laetitiam nostram mutauit funus amarum,
Infoelix funus, Penthesilea, tuum.
Nam lyra nostra gemit crudeli funere demptam,
Que fuerat longos digna uidere dies.
Ipse doles, minuit tua sed constantia luctum,
Quod populus laudat semper ad astra ferens.
Pone, rogat populus, totas de corde querellas,
Tu sic moestitie, Marce, leuamen eris.
Ciuibus esto tuis foelix, clarissime pretor,
Estoque iustitie cum probitate tenax!
Esto mihi misero et nostris tutella Camoenis,
Pulsabo nostram saepius ipse lyram.

Ad Symonem Diphnycum theologum
Scripsi multa dolens, Symon, generosa propago,
Dedite stigmiferi numinibusque dei.
Non cesso miseras uates resonare querellas,
Hei mihi, sunt uite stammina nigra mee.
Iam dudum fleui crudelia funera fratrum
Et pressit nostras lachryma multa genas.
Et solitus Turcus nostris accurrere campis
Turbauit querulo carmina nostra sono.
Melpomene citharam pulsabat moesta gementem,
Cum mala uexabat pectora nostra lues.
Fugerat extremo fato pretoria coniunx
Et cecinit tristes nostra Thalia modos.
Hei mihi, perpetui uexabor carmine luctus,
Nec me solari nunc ualet ulla quies.
Predia Virgilii Romanus miles habebat,
Reddita Pyerio sunt tamen illa uiro.
Arua paterna mihi ciuili lege relicta
Heu rigor eripuit sceuitiesque mala.
Magnaque ditauit Ciceronem Roma disertum
Atque humilis Cicero consul in urbe fuit.
Me ciuem ciuis sacro spoliauit honore,
Foelices doluit uiuere posse dies.
Vrbem Antenoream, que me donauit honore,
Foelicem memoro terque quaterque deam.
Qua tibi lege querar, dulcissima patria, de te,
Que miserum crucias et sine lege uides?
Non cernis nigrum me, patria terra, Sinonem,
Famosa certe qui cruce dignus erat,
Nec me damnasti Paridem uirtute carentem,
Nam fueram semper tyro, Minerua, tuus.
Delia nulla fuit, fuerat uel Cinthya nulla,
Fabula uel de me nulla Corinna fuit.
Blanditie nostre fuerant sacra uirgo Diana,
Nec colui numen, Cypria blanda, tuum.
Nec fixi precio, nec patria iura refixi,
Tanthaleis careo Sysipheisque malis.
Sentio Pyerios in me sine lege furores,
Vos nimis iratas arbitror esse deas.
Me uobis dederam teneris studiosus ab annis,
Carmina nam uobis uersiculosque dabam.
Nunc tamen ipse magis sacrorum iura colebam
Non memor Aonidum Pyeridumque chori.
Parcite, Pyerides, stimulo uicistis acuto,
Iuribus en positis carmina scribo dolens.
Castalides fuerant nostrorum causa dolorum,
Conqueror et miseros continuasse dies.
Certe ego uexatus tolerarem cuncta poeta,
Omnia, que nostri causa doloris erant.
Sed, rogo, quis uates fictos toleraret amicos?
A, pereat simulans hostis amicitiam!
Nisus et Euriali perierunt tempora cari,
Quos mirata fuit denique prisca fides.
Lelius in sacro semper uiuebat amore,
Scipio testis erat tempus in omne grauis.
Aonides, nimium nostros lacerastis honores,
Parcite Pyerio, parcite, queso, uiro!
Parcite iam nostris, foelix, rogo, turba, querellis,
Non ego uos linquam Castaliosque lacus.
Carmina dictabo, Musas uenerabor amantes,
Nec mittam syluas, pulcher Apollo, tuas.
Tu quoque parce meo, dominans fortuna, dolori,
Et uates lyricis ipse sonabo modis.
Nec me iam laceres, nec me, sceuissima, uexes,
Nec des Plutoni Tartareoque cani.
Ipse relegatum Nasonem saepe beaui
Inter Sauromatas barbaricosque Getas.
Filia Pasiphaes scopulis neglecta marinis
Visa fuit foelix saepius ipsa mihi.
Conqueror, inuidi miseris miserabilis ipse,
Saepius inuidi foemineisque malis.
Tu, precor, antydotum tribuas, doctissime Symon,
Si potis es curas ipse leuare meas.

Contra ingratum
Euryali formam superas, ingrate, superbam,
Euryalus ueluti non tamen ipse places.
Tuque, ingrate, licet Pellide stemmata uincas,
Tersites tamen es moribus ipse malis.
Caedit magna tibi Romani copia Crassi,
Pauperiem Codri sed magis ipse uelim.
Non tibi Persarum lex est, ingrate, timori,
Lex te Persarum perdat, inique, nimis.
Nil tibi cum Musis, Charites tibi nulla dedere,
Nil tibi cum Nymphis deliciisque sacris.
Te, puto, Tisiphone genuit uel Cerberus ipse,
Tisiphones habeas Cerbereasque domos.

Ad Ambrosium Sibenicensem philosophum
Doctor Ambrosi, Sibenica proles,
Patrie sydus probitate fulgens,
Te lyre nostre resonabo cantu:
Musa, faueto.
Tu dei ueri celebrator almus,
Qui potens celsa uolitans ab arce
Perditum mundum docuit sacrati
Lumina uerbi.
Dicta sacrorum tibi sunt aperta,
Scripserat quicquid sacer ille Aquinas
Siue doctorum specimen minorum,
Scotia proles.
Atque tu figis logycas sagittas
Et datas in te bene tu repellis,
Copia rerum penitus refulges
Philosophie.
Verba conscribis bene tu Latina
Tullio magno duce uel magistro
Et tibi, uir, sunt, celebrande, leges
Iustiniane.
Tu faues nostris, uenerande, Musis
Et dies longos mihi tu precaris,
Pro quibus pinguem iugulas iuuencam
Atque bidentem.
Pro tuis oro meritis poeta,
Sit tuo foelix Lachesis uigori,
Saeculum post hoc uideasque campos
Elysiorum.

Ad Paulum Rippam pretorem
Paule, magistratus dignissime, Rippa propago,
Principium cuius Mantua clara fuit.
Rippa domus fuerat dominans tibi, Mantua foelix,
Est modo sed Venete gloria facta toge.
Rippaque perpetuis uirtutibus ipsa nocebit,
Quas paris officio, Paule serene, tuo.
Magnanimus Veneta tu dux in classe fuisti
Et tua cum magna laude triremis erat.
Miles erat fortis, qui remo pelleret undas
Et qui barbaricis bella cruenta daret.
Est honor iste tuus, nam, si dormisset Vlixes,
Dormisset pigro tota caterua uiro.
Vidisti ueniens Sibenicam pretor in urbem
Prorsus ob aduentum gaudia facta tuum.
Te gaudet populus, miseri letantur in urbe
Et mea laetitiam clauda Camoena sonat.
Credimus Astream tecum uenisse micantem,
Credimus et Charites ducere posse choros.
Dique tuis faueant, pretor iustissime, coeptis
Erigoneque decens nunc tua sceptra regat!

De miseriis amantium
Sunt tua dura nimis, sceuissime, castra, Cupido,
Et laudat signum nulla caterua tuum.
Est tibi uexillum Tyrio sub murice tinctum
Signaque uexilli sanguinolenta tui.
Sanguinolenta tui uexilli signa feruntur,
Vlceribus gaudent tella Cupidinea.
Signa ferunt pictum, presigne Cupidinis, arcum,
Signa ferunt etiam spicula dura nimis.
Est tibi ductori quam maxima copia gentis,
Te duce que semper bella tacenda gerit.
Proque tuba cytharam mos est pulsare canoram,
Pro plausu molles edere saepe sonos.
Pro galea tinctam mos est deferre tyaram
Ferre unguentatam molliter atque comam.
Militibusque tuis fas est portare lacernam,
Pro torace tuo pulchra lacerna uiro est.
Militis hasta tui munus presigne rosarum
Vel calamus pingens mollia metra nimis.
Et gaudet speculo teneram spectando figuram,
Pro scuto speculum miles amator habet.
Militibus sunt arma tuis male tuta, Cupido,
Militis et certe proditor ipse tui es.
Cornua tu lunas et turmam figis inertem,
Sentit ut in magno uulnera facta rogo.
Sceue Cupido, Iouem domuisti uulnere ceco,
Miles erat quando Iuppiter ipse tuus.
Tu ductor Martis Mauortia pectora laedis,
Vulneris et tanti testis Apollo fuit.
Pyramus in flamma ceciditque Cupidinis arcu,
Mora notant lesi sparsa cruore uiri.
Et Paris infoelix tanto guadebat in ictu,
Sed Paridis flamma, regia Troia, cadis.
Tu capis intactam tenero sub Marte iuuencam
Et tandem blando cogis amore mori.
Heu mihi, nunc, fateor, patitur mala multa, Cupido,
Militie molli dedita turba tue.
Cura grauis nimium uexans noctesque diesque
Et nimium languet pectus in igne furens.
Siue cibum carpit uincentis miles Amoris,
Pectore in ardenti fixa sagitta manet,
Dulcia seu Bromio consummit pocla ministro,
Fortius in bibulo pectore torquet amor.
Si uenit interdum cupiens sacra liba uidere,
Vritur infoelix nec memor ipse dei.
Vulnere defessus si forte uagatur in urbe,
Querit amans sociam uulneris ipse suam.
Tempora si placidam tribuunt nocturna quietem,
Occurrunt misero somnia multa uiro.
Dormit miles amans et clausis cernit ocellis
Saepius et loquitur uerba iocosa tacens.
Saepe audit gratas uoces fallente sopore,
Saepius et lachrymas fudit ineptus amans.
Tangere dormitans ardet sua gaudia amantem,
Tangendo tangit candida lina thori.
Fallitur infoelix properans et ad oscla puelle,
Nam dare saepe solet basia falsa sopor.
Protinus assurgens, quem somni cura fefellit,
Exit et optatam Phylida querit amans.
Nec timet inmensas errans de nocte procellas,
Hei mihi, nocturnam nec timet ille niuem,
Nec propriam curat sub ceco uulnere uitam,
Hei mihi, sunt dura castra, Cupido, tua.
Omnia tu superas et sunt sine lege ministri,
Quos retines signo, dure Cupido, tuo.
Ipse Iouem magnum fecisti, perfide, taurum,
In Veneris lecto Martia corda domas.
Cecus amor docuit fratrem te, Biblis, amare,
Vita tibi turpis, mors quoque turpis erat.
Tu Myrram uetito perdis sub amore, Cupido,
Patris in amplexu nata nephanda fuit.
Egregius forma contactus amore Hiacynthus
Turpiter ex puero foemina factus erat.
Legeque nature quamuis damnata uoluptas
Est concessa tamen lege, Cupido, tua.
Lex tua deformis, Veneris quoque digna marito,
A pereant leges, magne Cupido, tue.
Ille erit infoelix, tua qui uexilla sequetur,
Infoelix semper militis esca tui est.

De diebus festis

Ad Belgrammonum Iustinopolitanum
Censuram placuit tuam uidere,
Qua nostram modo iudicas Camoenam,
Non quod me trutina tua probaris
Scribentem lachrymas, choros, amores,
Sed, Belgrammone, copiose scriptor,
Vt cernam genii tui nitorem.
Prudentem bene tu sapis Mineruam,
Sydus Mercurii fauet diserti,
Laurum Melpomene dabit capillo.