De Musae luctibus
Musa mihi fuerat lachrymosis plena querellis,
Materiam Musae sed mea fata dabant.
Portabat tunicam pullo mea Musa colore,
Quam soror Hectoreo detulit in tumulo.
Et semper croceos lacerabat Musa capillos,
Fecit ut in ficto protinus Anna rogo.
Illa gemens nitidos turbabat semper ocellos,
Sicut in Hypoliti funere uirgo sacri.
Liquerat Aonias tristis mea Musa choreas
Montibus in rigidis carmina moesta canens.
Intima saepe dabant moestas suspiria uoces
Et repetens missos reddidit echo sonos.
Cum dea suspirat, repetens suspirat et echo,
Echo simul tanti plena doloris erat.
Tityrus ad Musam coepit properare gementem
Et gregis oblitus ferre uolebat opem.
Te, Corydon, linquens formosus currit Alexis
Et doluit lachrymis uulneribusque dee.
Sole sub ardenti stupide tacuere cichade,
Facta uidebatur Musa cichada gemens.
Buccula mugitu temptans succurrere flenti
Non potuit madidis moesta leuare genis.
Sicut ad Orphei cytharam uenere canori
Saltantes pecudes: multa capella, boues.
Plurima uenit apis tenui sine murmure mirans,
Compatiens querulis luctibus atque modis.
Myrmidonum semen, magni formica laboris
Admirans posito pondere sistit iter.
Vndique depicte uolitabant nanque uolucres,
Corripuit pictas moeror acutus aues.
Fecerat infoelix lachrymoso carmine Musa,
Fecerat et querulo magna theatra sono.
Illa dolens cecinit toto mirante theatro
Nec prius urentes sic tulit illa sonos:
"Illa ego Pyerio fueram laetissima prato
Inter delitias blanditiasque sacras.
Hei mihi, nunc cogor rupes habitare rigentes
Inter barbaricos Tarthareosque choros.
Illa ego gaudebam lauro sacroque corymbo,
Candidulis etiam purpureisque rosis,
Hic ego sed uideo densas sine gramine spinas,
Hic sterilis nimium semper hauena riget.
Illa ego Castalios didici libare liquores,
Ferre etiam nostris laurea serta comis.
Monte sub hoc sterili limosam cerno paludem,
Sola ligustra uidens iuniperosque gemo.
Inter et Aonias comites ridere solebam
Et Charites inter ducere laeta choros.
Saxa mee socie, turbat mea gaudia luctus
Et modo sunt Charites lachryma multa mee.
Edo mei luctus causam causamque doloris
Et me Pegaseos deseruisse choros.
Causa mee magne Musa est neglecta querelle
Et mala quae dudum noster alumnus habet.
Dormitans fuerat Parnaso in monte satelles,
Pluribus ex aliis qui mihi carus erat.
Hunc ego seruabam foelicia pocla ministrans,
Nectar et ambrosias pollicitansque dapes.
Munus in Aonio sacratum uertice portans:
Hoc tibi, dicebam, forte Camoena dabit.
Perfidus ille tamen Musam neglexit amicam,
Perfidus atque aliam coepit amare deam.
Quid, rogo, pontificum prestabant iura poete?
Nil nisi cum studio tedia magna graui.
Ast ego prestabam placidos sine fine uigores,
Vatibus est doctis Musa iocosa suis.
Quid, rogo, cum Baldo ciuilia iura docente?
Arguit hic alios arguiturque simul.
Nescio quid faciat Dynus, legumque magister
Bartholus a Saxo saxea uerba dedit.
Sed Maro Virgilius noster sine fine poeta
Viuet in Elysio, Mantua sacra, iugo.
Naso, poeta sacer, uiuet gaudente Corinna,
Cum Nemesi uiuens ipse Tibullus erit.
Est faciens uigilem legalis cura studentem
Et docet in tenues arma mouere reos.
Hesperus in studio discentes iura relinquit,
Lucifer intentos inuenit atque uiros.
Lex hominum uexat, tenebroso carcere punit,
Imperio legis carnificesque necant.
Musa colit facilem Phoebo cantante quietem,
Et fugit argutum blanda Camoena forum.
Ennius, Aonio dum iam dormisset in antro,
Numina cum flammis sensit, Homere, tuis.
Sensit et Ascreus dulces in fonte Camoenas,
Pegaseis quando protulit ora uadis.
Quid iuuat egregiam uati liquisse Camoenam
Et sine deliciis aspera iura sequi?
Certe ego, cum miseri uerso mala fata poete,
Semper ut infoelix turtur amara gemo.
Certe ego Castalios liqui mea gaudia campos
Atque dolens rigidum cogor adire locum.
Sum nimium certe uatem miserata dolentem,
Qualiscumque mihi perfidus ille fuit.
Perfidus ille fuit, quia me contempsit alentem
Et quia me potuit deseruisse deam.
Nec uoluit prorsus me Musam temnere uates,
Musa quidem partem uatis amoris habet.
Diligit Erigonem, sed Musam fingit amare,
Succedente tamen pellice nullus amor .
Sensit ob iratam uates mala multa Camoenam,
Sensit et ultricem saepius ille deam".
Dixit et assurgens subito lachrymosa uolauit
Immemor Aonidum Castaliique uadi.
Cuius et ad motum fugiebat picta uolucris
Et tacuit repetens echo sonora sonum.
Totaque turba, deam postquam uidere uolantem,
Ad loca iam redeunt seruitiumque suum.

Ambrosius Sibenicensis philosophus

Aegritudinem tuam, suavissime Georgi, que te tam vehementer vexavit, ut debeo, moleste tuli et dolores tuos meos fuisse putavi non secus ac si eodem igne febrium me ipsum torrere sensissem. Quare non possum non foelicem illam medicinam vocare, que tibi profuit, nec medicum non beatum, qui te tam cito ac probe curavit. Tua enim bona valitudine egomet convalui et tuis antydotis sanatus sum. Sed et Musae, quarum etiam amore percussus es et quarum sacra geris, pro tua salute non dedignate sunt intercedere nec vatem suum, qui diutius vivere potuisset ac debuisset, tam celeriter interire passae sunt. Que cum multa ore tuo facundo cecinissent, plura adhuc canere voluerunt et, ut olim Orpheum, ita te nuper pene ab inferis reduxerunt.

Noctes atque dies patet atri ianua Ditis,
Sed revocare gradum superasque evadere ad auras,
Hic labor, hoc opus est. Pauci, quos equus amavit
Iuppiter aut ardens evexit ad aethera virtus,
Diis geniti potuere, inter quos te connumero, suavissime Georgi, quem crinitus Apollo cythara donavit, qua nedum umbras Tartareas, sed etiam tricipitem Cerberum delinire ac demulcere potuisses, neque ut Orpheus, si tibi recuperanda fuisset, dimisisses Euridicem. Macte virtute, pro quo insuper et iura pontificia intercessere, quibus te frustra insudasse videretur, si tam inmaturo tempore decessisses. Neque postremo amicorum vota tibi defuere, qui te sanum ac incolumem fore vehementer optavere. Inter quos et eum poteris ponere, cuius nomen tuis chartis voluisti inserere. Et cum a me exigeres bidentem, non gravabor offerre pro tua sospitate nec vitulum aut magnam et pinguem iuvencam.

Vale.

De nouem poetis Latinis
Iam nouem Musae comites sacrate
Ore facundo cecinere uatum,
Quos tulit Phoebo penitus fauente
Lingua Latina.
Principem uatum resono Maronem,
Qui canit Daphnym Cereremque flauam,
Cantat argutum superans Homerum
Arma uirumque.
Dulce opus nunquid sileam Terenti,
Arte qui mores hominum diserta
Scripsit et uicit ueteris poete
Scripta Menandri.
Et sales Plauti memoro iocosi,
Qui Iouem priscum faceretque Musas
Concuti magno penitus cachinno
Arte faceta.
Barbyton Flacci potuit domare
Tantali mores Venerisque luxum
Et sibi magnum ualuit leonem
Conciliare.
Naso facunde facilisque uene
Saepius totum canitur per orbem,
Nanque miramur Venerem poete
Ingeniosam.
Carmen est culti querulum Tibulli
Cantat infoelix imitans olorem,
Dura nam uati nocuit Neera
Plutoque uelox.
Cinthyam blandi, puto sic, Properti
Nouit occasus simul ac Eous
Et simul nouit tenerum poetam
Rex Acherontis.
Passerem doctus resonat Catullus,
Lesbye curam tenere uolucrem,
Et dolet Cressam scopulo puellam
Coniuge lictam.
Prodigum Musae cano Martialem,
Cui dedit foelix cytharam Thalia.
Ellegans uates epigramma scribens
Viuet in orbe.

Musae et uatis carmen
Cur tantum quereris, rogo, Camoena?
Aduersis crucior mei poete,
Qui fato premitur laborioso,
Dic fati rabiem, rogo, Camoena!
Rerum pernicies luesque fratrum
Et damnum patriae fidesque parua.
Musarum, rogo, cur fugis choream?
Quaero iam miserum dolens poetam
Per montes rigidos grauesque spinas.
Quid dices, rogo te, Camoena, uati?
Vates perfide, deseris Camoenam
Astree stimulo polum tenentis.
Cur uatem laceras morique cogis?
Vati materiam dabo dolenti,
Vt scribens memor ipse sit Camoene.
Ergo non misero doles poeta?
Nimirum doleo placetque uates
Et saltem mihi sit dolens poeta.
Cur uates elegos sonat lyramque?
Fors turbat mala saepius poetam,
Interdum lyra temperat dolorem.
Musarum repetas, rogo, cateruam.
Certe Pyerios petam triumphos
Et nomen referam mei poete.
I, foelix ualeasque Musa foelix!
Et tu iam ualeas memor Camoene,
Iam noui dea te, poeta dulcis.

Tydeus Acciarinus poeta

Legi ego, vir impense suavis, saginatam immolationem tuam et carmina pariter, quibus numina infesta mihi placasti. Ago tibi gratias inmortales, quandoquidem referre non licet. Probe omnium iudicio factum est, cum ineuntem amiciciam tantopere colis. Intelligas itaque velim sive arridente sive novercante fortuna te neminem habere Tydeo amiciorem. Et quandoque tu si periculum feceris, invenies Tydei rectam fidem. Scribis enim te mirum in modum conmendare carmina nostra ad summum pontificem edita. Hoc mihi fuit voluptati non mediocri. Etenim, si qui critici et qui in aliena acutiores esse solent insurrexerint, errare cum viro doctissimo non egre feram, sed si te mihi assentatorem prebuisti, in te omnis hec cudetur faba. Nam cum hec, in quibus te dubitare autumas, aperuero, in ceteris una mecum corripiere, si quid fuerit castigatione dignum. Obsecro tamen te, quoniam tu forte aliud petis, quod respondeam, ut ad me scribas; dabo litteras copiosiores, si res ipsa exegerit.

Vale.