Ad Hieronymum Martiniacum
Hieronyme, Aonię quanuis nouus incola siluę,
Iudice me potis es dicier esse uetus:
Nam tua iam redolent Phoebeam carmina laurum
Et serta ex hedera iam tibi texta petunt.
Eia igitur biiugi cape celsa cacumina montis,
Quo uerę laudis semita pandit iter,
Et tecum comitem fratrem trahe, nanque duorum
Vis una ingenii est unus et artis amor.
Parcite sed tandem me tollere ad ęthera pennis,
Ne forte Icarię fabula dicar aquę.
Magna decent magnos: mihi sat perrepere terram
Atque per exiguos uelificare lacus;
Sat mihi uester amor, tristes nam temnere possum
Inuidię uestro tectus amore minas.