III. AD EUMDEM AEGROTANTEM ODE
Sorge o, eorum prime sodalium,
Unus trecentis qui mihi millibus
Antiquior, jucundiorque es
Nectaris, ambrosiaeque rore,
Nil montium altos Umbla volubilis
Inter recessus me juvat. Umbla aquis,
Aurisque dilectus per aestum
Amnis arundineaque ripa.
Nec Musa quidquam nobilis incitat:
Suspensa trunco stat lyra, desides
Utcumque luces duco, nec me
Tangit amor dapis, atque somni
Amore perclusum graviter tui,
Vicina quem urbi dum propero in loca,
Nuper minus belle valentem
Corpore languidulo reliqui.
Salus Deorum coetibus assidens
Regina, sceptrum Juppiter aureum
Cui cessit, aeternumque in omnes
Imperium, arbitriumque gentes,
Unde ara votis nulla frequentior,
Aut hostiarum sanguine plus tepet
Ulli Deorum, quam tibi, nam

-- 252 --

Suppliciis, lacrymisque flecti
Amas precantem, quando erit, ut meus
Depellat aegro e corpre luridum
Morbum sodalis? quando firmis
Viribus aspiciam valentem?
Quando jocantis, quando iterum sales
Audire? quando mollibus et simul
Facetis duxisse luces,
Ancipites liceatque noctes?
Illos profecto vos placidae dies
Vestro imbuistis nectare, Gratiae,
Quarum absque dextro numine haud quid-
quam est vel amabile, vel venustum.
Atqui recepta dimidia mei
Tunc parte felix non mediocriter
Bacchabor, aut Diis vota parce
Sospite dissolüam sodali.
Verum reposto pocula Massico
Large coronans ponam epulas, simul
Ponam bibendi praemia, atque
Frontem hederis, apioque cingam;
Humumque pulsans ter dubio pede
Dulcem elaborabo ad citharam modos,
Plenusque Baccho, Evoe, rotundum
Ore dabo graviore carmen.
Quale exequendis nuper amoribus
Plaudente dixi carmen Apolline,
Procax, solutum, quod tibi, quod
Nostrae etiam placuit puellae.

-- 253 --