Croatiae auctores Latini: inventa |
domum | quaere alia! | qui sumus? | index auctorum | schola et auxilia | scribe nobis, si corrigenda inveneris! |
Rastic, DzonoAppendini, Franjo MarijaZamanja, MarijaZamanja, BernardFeric, DuroAppendini, Urban (1755-1814; 1768-1837) [1816]: Carmina, versio electronica, Versus 6583, verborum 46647, ed. Neven Jovanovic [genus: poesis - satura; poesis - elegia; poesis - epistula; poesis - carmen] [numerus verborum] [rastic-dz-c.xml]. Si vis in lexico quaerere, verbum elige et clavem 'd' in claviatura preme.
Pholoe: Maria Zamania Restia Poetae Uxor arcta familiaritate his conjuncta. ,
Et Pholoe, egregia pectora juncta fide! Qualia non hucusque hominum saecla ulla tulere, Qualia nec deinceps postera saecla ferent. Tres tantum caelo Charites numerantur in alto; Tres Charites tellus jactat et ista suas, Euryopen, Pholoen, Cyanen, queis ipse perenni Foedere sincerae jungor amicitiae; Queis sine nil mihi jucundum, nil et mihi dulce, Queis sine vix nobis vita ferenda foret. Namque haud immerito pariter consuevimus omnes Omnia nostri illis credere sensa animi, Heu! quidnam humanis male tam voluisse mereri De rebus Superos impulit, anxiferis Ut mage miscerent mortalia pectora curis, Cum spes mulcendi est major oborta mali!
Non exoratae surripuitque neci. Ille etiam reduces me vos aliquando videre, Ille hos posse dedit scribere versiculos. Atque o! si quiddam nobis sperare liceret! Carmina nimirum haec vivere posse diu, Si mihi fas istud de me confidere, certe Aeternis vivas, Hygia, carminibus. Cernitis ut paene occubui crudelibus umbris Candida constantis victima amicitiae? Ergo quid a caris vos tamdiu abesse propinquis Cogit, et antiqua distinet a patria? An vos desidibus vitam traducere scenis, Atque hominum fictis illacrymare malis Arbitrer? Heu quisquam fletu male pravus abuti Tam poterit, vera ut durus ad exitia Effusas ficto lacrymas concedat Oresti, Aut personatae condoleat Meropi? Seu lubet ingenuas igitur trivisse per artes Otia, lustrantes quidquid in Ausonia Usquam est ad normam sculptum, pictumque Pelasgum, Seu vitam, et mores dispicitis hominum, Sive etiam illecebris, somnoque, epulisque beatos Nec bona vos hominum, nec tetigere mala; Denique quidquid id est pulcrumve, bonumve, quod estis Amplexi vestris tantopere ex animis, Quod mihi vos rapuit, sociumque a corpore corpus Infando avulsit jam prope dissidio, Quidquid id est, inquam, vos quaeso mittite, vestram Oro perque fidem, perque et amicitiam; Quodque magis sacrum est mortalibus inter amicos, Per quae fecistis vulnera uterque, precor. Vita voluptati non est servire, nec inter Quaesitas hilare est vivere delicias: Nec vita est choreis, nec tam jucunda theatris, Vivitur unanimi quam bene amicitia. Ni vos Alcinoumque, procosque putatis Ulissei Vixisse ingenuo suavius Actorida. Anne quod Italicis procul e regionibus, usque Interclusa, mari dissidet Hadriaco, Artibus ignavi quodque haud bene flexilis otî est. Antiqua iccirco displicet Illyria? Extulit Illyricis at vero in gentibus ipso Liberum ab exortu dia Ragusa caput. Haec genuit vos; haec eduxit patria tales; Haec eadem vobis posse placere dedit. Unde ergo ignotae haec telluris tanta cupido? Quodve potest patrio carius esse solum? Quo dulci Genitrix longaeva exspectat amore, Et revocat moestis Sorgoidem lacrymis, Anxia quoque manus inter suspiria tendit Optimus, et vita frater amabilior. Quoque ambos sociae jucunda ad munia vitae Invitat blando flebilis obsequio Omnis Amicorum longo grex cognitus usu, Fidus et alternis tam bene in officiis; Ragniadae genimi, quorum sapientia saeclum Romano eversum fulminat eloquio, Lucejusque, gravis species rediviva Catonis, Publica privatis commoda qui antetulit Semper, et ille minor clara de stirpe Georgi, Ille tuae, Sorgo, duxque comesque viae. Et dubitatis adhuc alacri transmittere pontum Abiete, amicorum protinus et ruere Talium in amplexus, inque oscula? Proh! potuit vos Tam caris quidquam vellere pignoribus? Sed quinam hic subitus nostras allabitur aures; Crebrescitque magis atque magis fremitus? Nescio quid laeti mens augurat. Eja! Georgy, Tempore post longo denique visus ades? Salve animi, salve pars o carissima nostri, Per pelagi salve multa pericla redux! Jam datur alternis haerere amplexibus, atque Usque diem optato ducere colloquio Quam mihi nunc pulcre est, te, udlcis Amice, recepto! Quidve usquam nobis laetius esse potest? His ego deliciis, atque hac dulcedine sensim Jam nunc illius temporis admoneor, quo tu sollicitis evictus denique votis, Reddite Sorgoides, excipiere mihi: Tunc ego dilecti dum pendeo nexus Amici Collo, eheu quantis disoluar lacrymis! Non his jam, quales Elegeia flebilis imo Nunc misere lacrymas exciit ex animo, Sed quibus impatiens freni jucunda voluptas Intima signavit gaudia lacrymulis Hunc mutata diem nobis, Fortuna, videre Da precor, et vitam protinus eripito.
|
Zbirka Croatiae auctores Latini, rezultat Znanstvenog projekta "Digitalizacija hrvatskih latinista", dostupna je pod licencom Creative Commons Imenovanje-Nekomercijalno-Dijeli pod istim uvjetima 3.0 Hrvatska.
Za uporabe koje prelaze okvire ove licence obratite se voditelju projekta.