Namque ubi moerentes sum coram affatus amicas,
Inque vicem ipsarum percitus alloquio,
Ut desiderio perii, luctuque! Habet in se
Communis quiddam tristius usque dolor.
Nam meus ut triplici est repetitus imagine moeror,
Asperiore ictus vulnere procubui;
Ut prorsus penito cum solus corde dolebam,
Non miserabilius me doluisse putem.
Et tamen hic longis aliquem me ponere curis
Speravi affatu, colloquioque modum.
Frustra heu! speravi. Sed cur ego congero plura
Ut miseri pandam cordis amaritiem?
Collectus longo sensim post tempore moeror
Imis erupit denique visceribus,
Intimaque exarsit subter praecordia febris,
Infando quae me straverat exitio [ERROR: no reftable :] *) Aeger Amicorum absentia Poeta Brenum ad luctum leniendum patierat, lectissimo illustrium feminarum convictu usurus. Sed contra evenit, nam ibi cum in amicissimas incidisset horum ipsorum, quorum gratia ille tam acerbe dolebat, aucto potius luctu, ex longo animi moerore in morbum Breni incidit, ibique periculose aegrotavit. *). 60
Et jam primaevo demessus flore juventae
Mergebar Stygiis ante diem tenebris,
Ni meus, ac vester pereuntem me Hygia solers,
Hygia Poeonii grande magisterii
Nomen, sollicite manibus fovisset amicis,
Funeris et certum praepedisset iter.
Hygia me vere vobis servavit, Amici,

Non exoratae surripuitque neci.
Ille etiam reduces me vos aliquando videre,
Ille hos posse dedit scribere versiculos.
Atque o! si quiddam nobis sperare liceret!
Carmina nimirum haec vivere posse diu,
Si mihi fas istud de me confidere, certe
Aeternis vivas, Hygia, carminibus.
Cernitis ut paene occubui crudelibus umbris
Candida constantis victima amicitiae?
Ergo quid a caris vos tamdiu abesse propinquis
Cogit, et antiqua distinet a patria?
An vos desidibus vitam traducere scenis,
Atque hominum fictis illacrymare malis
Arbitrer? Heu quisquam fletu male pravus abuti
Tam poterit, vera ut durus ad exitia
Effusas ficto lacrymas concedat Oresti,
Aut personatae condoleat Meropi?
Seu lubet ingenuas igitur trivisse per artes
Otia, lustrantes quidquid in Ausonia
Usquam est ad normam sculptum, pictumque Pelasgum,
Seu vitam, et mores dispicitis hominum,
Sive etiam illecebris, somnoque, epulisque beatos
Nec bona vos hominum, nec tetigere mala;
Denique quidquid id est pulcrumve, bonumve, quod estis
Amplexi vestris tantopere ex animis,
Quod mihi vos rapuit, sociumque a corpore corpus
Infando avulsit jam prope dissidio,
Quidquid id est, inquam, vos quaeso mittite, vestram
Oro perque fidem, perque et amicitiam;

Quodque magis sacrum est mortalibus inter amicos,
Per quae fecistis vulnera uterque, precor.
Vita voluptati non est servire, nec inter
Quaesitas hilare est vivere delicias:
Nec vita est choreis, nec tam jucunda theatris,
Vivitur unanimi quam bene amicitia.
Ni vos Alcinoumque, procosque putatis Ulissei
Vixisse ingenuo suavius Actorida.
Anne quod Italicis procul e regionibus, usque
Interclusa, mari dissidet Hadriaco,
Artibus ignavi quodque haud bene flexilis otî est.
Antiqua iccirco displicet Illyria?
Extulit Illyricis at vero in gentibus ipso
Liberum ab exortu dia Ragusa caput.
Haec genuit vos; haec eduxit patria tales;
Haec eadem vobis posse placere dedit.
Unde ergo ignotae haec telluris tanta cupido?
Quodve potest patrio carius esse solum?
Quo dulci Genitrix longaeva exspectat amore,
Et revocat moestis Sorgoidem lacrymis,
Anxia quoque manus inter suspiria tendit
Optimus, et vita frater amabilior.
Quoque ambos sociae jucunda ad munia vitae
Invitat blando flebilis obsequio
Omnis Amicorum longo grex cognitus usu,
Fidus et alternis tam bene in officiis;
Ragniadae genimi, quorum sapientia saeclum
Romano eversum fulminat eloquio,
Lucejusque, gravis species rediviva Catonis,

Publica privatis commoda qui antetulit
Semper, et ille minor clara de stirpe Georgi,
Ille tuae, Sorgo, duxque comesque viae.
Et dubitatis adhuc alacri transmittere pontum
Abiete, amicorum protinus et ruere
Talium in amplexus, inque oscula? Proh! potuit vos
Tam caris quidquam vellere pignoribus?
Sed quinam hic subitus nostras allabitur aures;
Crebrescitque magis atque magis fremitus?
Nescio quid laeti mens augurat. Eja! Georgy,
Tempore post longo denique visus ades?
Salve animi, salve pars o carissima nostri,
Per pelagi salve multa pericla redux!
Jam datur alternis haerere amplexibus, atque
Usque diem optato ducere colloquio
Quam mihi nunc pulcre est, te, udlcis Amice, recepto!
Quidve usquam nobis laetius esse potest?
His ego deliciis, atque hac dulcedine sensim
Jam nunc illius temporis admoneor,
quo tu sollicitis evictus denique votis,
Reddite Sorgoides, excipiere mihi:
Tunc ego dilecti dum pendeo nexus Amici
Collo, eheu quantis disoluar lacrymis!
Non his jam, quales Elegeia flebilis imo
Nunc misere lacrymas exciit ex animo,
Sed quibus impatiens freni jucunda voluptas
Intima signavit gaudia lacrymulis
Hunc mutata diem nobis, Fortuna, videre
Da precor, et vitam protinus eripito.