Croatiae auctores Latini: inventa |
domum | quaere alia! | qui sumus? | index auctorum | schola et auxilia | scribe nobis, si corrigenda inveneris! |
Sivric, Antun (1765 - 1830) [1803]: Traduzione latina delle Anacreontiche ... e dei sonetti, versio electronica, Verborum 42047, 5086 versus, ed. Neven Jovanovic [genus: poesis epigramma; poesis versio; paratextus prosaici] [numerus verborum] [sivrich-anacreont.xml]. Si vis in lexico quaerere, verbum elige et clavem 'd' in claviatura preme.
Di Pietro Metastasio
64
Sulla vanità della vita umana.
65
Sogni, e favole io fingo: e pure in carte, Mentre favole, e sogni orno, e disegno, In lor, folle ch' io son! prendo tal parte, Deh del mal, che inventai, piango, e mi sdegno. Ma forse, allor che non m' inganna l' arte, Più saggio io sono? E l' agitato ingegno Forse allor più tranquillo? O forse parte Da più salda cagion l' amor, lo sdegno? Ah che non sol quelle, ch' io canto, o scrivo, Favole son, ma quanto temo, o spero Tutto è menzogna, e delirando io vivo! Sogno della mia vita è il corso intero. Deh, tu, Signor, quando a destarmi arrivo, Fa, ch' io trovi riposo in sen del vero. Scribere quae soleo quid sunt nisi somnia? tangunt Me tamen, ac iram subdola saepe mihi, Saepe ciet largos, quam finxi, fabula fletus: At vanis dum non decipior numeris, Sumne magis sapiens? num mens tunc laeta quiescit? Num non stultus amor, caeca nec ira mea est? Non tantum fallit scribentem fabula vatem; Mortales fallit quidquid in orbe vident. Quid menti mea vita meae nisi somnia profert? Illudit quidquid spemve, metumve movet. Hos mihi post somnos frontem dent sidera veri Cernere; tunc sapiens, tunc ego laetus ero.
64
Per Monaca.
65
Onda, che senza legge il corso affretta, Benchè limpida nasca in erta balza, S’ intorbida per via, perdesi , o balza In cupa valle a ristagnar negletta. Ma se in chiuso canal geme ristretta , Prende vigor, mentre se stessa incalza; Al fin libera in fronte al Ciel s’inalza , E varia, e vaga i riguardanti alletta . Ah quell’ onda son io, che mal sicura Dal raggio ardente , o dall’ acuto gelo, Lenta impaluda in questa valle oscura. Tu , che saggia t’ avvolgi in sacro velo, Quell’ onda sei, che cristallina , e pura Scorre le vie, per cui si poggia al cielo. Quae ripis fluit unda carens, sit limpida quamvis, Et celso montis vertice prosiliat , Disperit huc illuc migrans turbata; vel, imam Dum cadit in vallem, carpere nescit iter. Sed qua per tutum prolabitur unda canalem, It celeri cursu , vimque dat ipsa sibi; Fluctibus urgentur fluctus , quos cernere suave est; Et grato migrans obstrepit illa sono; Nunc flexo ludens, nunc recto tramite pergit; Nec cessat caelo liberiore frui. Hic mea languescit virtus, fluvioque videtur Consimilis , quem pars infima vallis habet; Quem sol exsiccat, quem stringunt frigora; sed te , Dum tua sacrato vellere membra tegis, Nobilis unda refert , caeli quae surgit ad auras; Sic tu felici tendis ad astra via.
66
Per Monaca , ovvero per qualche illustre persona amante del ritiro.
67
Questo fiume real, che le bell' onde Da illustre derivò limpida vena, Non scorre aperti campi, o valle amena, Ma fra concavi sassi il corso asconde. Così non teme il Sol, se i rai diffonde, E fa dell' ampia Libia arder l'arena; Nè l'intorbida mai turgida piena Di sciolto gel , che le campagne inonde. E pago d' esser sì tranquillo, e puro, Ogn' aprico sentier posto in oblio, Va sol noto a se stesso , agli altri oscuro; Spiegando col sommesso mormorio, Che ad unirsi egli va lieto, e sicuro All' immenso Oceano, onde partìo. Nobilis hic fluvius placida Qui fluit illimi fulgidus e scatebra, Non rure aprico, non vallibus errat amaenis; Occultant queis it concava saxa vias; Nec metuit solem, radiis dum jugera findit, Et Libyae (32) vastos fervidus urit agros; Nec timet ille nivem praerupto in monte solutam, Quae ruat, et rapidis praedia inundet aquis. Dummodo nil turbet cursum, nihil inquinet undam, Progreditur soli cognitus ipse sibi. Tectus it, at resonat festivo murmure, et inquit Aequora, queis abii, rursus adire licet.
64
Per una dimostrazione anatomica .
67
Illustre mano a esaminare eletta La spoglia , onde superbo è il nostro niente , Qual di te man più fida, e più perfecta L' orme seguì, che le segnò la mente? Vedete come il breve acciar lucente Nelle latebre più riposte affretta , Dove la morte sqallida , e dolente L' amaro dì del suo trionfo aspetta. Ah se m' additi, quanto il nodo è frale , A cui s' attiene il fin de' giorni miei, Il cor m' ingombri di terror mortale! Ma quel che puoi, se mostri, e quel, che sei, Veggo, che al fato il tuo saper prevale, E acquisto più valor, che non perdei. O quae scis partes humani corporis, et quae Vincla ligant partes dinumerare manus; Mira licet fragilis nos haec structura superbos Efficit; haec nobis nota fit artis ope, Quam tibi mens acris dictat. Quis calluit artem Hanc melius? Quisnam tam bene quae latitant , Eruit, et cultro solers evolvit acuto? Rimari latebras tam bene quis potuit Sepositas , queis mors celatur lurida , donec Approperet moesti funeris atra dies, Qua tandem exultet victrix? Ostendere si vis, Vita fluens nodo pendeat ut fragili, Me trepidare facis; vim contra mortis acerbam Quid tua vis valeat , pandere si libeat , Spes oritur, vincitque metum; sapientia praestat Vim tibi , quae mortis vim superare queat.
Sivric, Antun (1765 - 1830) [1803]: Traduzione latina delle Anacreontiche ... e dei sonetti, versio electronica, Verborum 42047, 5086 versus, ed. Neven Jovanovic [genus: poesis epigramma; poesis versio; paratextus prosaici] [numerus verborum] [sivrich-anacreont.xml]. |
Zbirka Croatiae auctores Latini, rezultat Znanstvenog projekta "Digitalizacija hrvatskih latinista", dostupna je pod licencom Creative Commons Imenovanje-Nekomercijalno-Dijeli pod istim uvjetima 3.0 Hrvatska.
Za uporabe koje prelaze okvire ove licence obratite se voditelju projekta.