289.
De laudibus Lydae narrantis.
Malim ego narrantem te, Lyda, audire, sub ipsis
Quam, mihi quae narras, cuncta videre oculis.
Non etenim verbis tantum aequas omnia rerum,
Sed longe, ornatrix mirifica, exsuperas.
Et quae pulchra parum sunt in se, pulchra putare
Ille tuo affusus cogit ab ore lepor.
Hoc fuit ante alios tibi quod fortasse molestus
Poscere, Lyda, tuas institerim historias.
Hoc propter dolui frustratus, cum mea vota,
Et spes in ventos irrita cessit heri.