122. Ad Alphium, ex cujusdam, ut ajebat, oraculi responso invidiam spernentem.
Invidiam sperni patior, si quam tibi virtus
Attulit, eximiis clara micans radiis;
Quae fulgore oculos nimio perstringit inertes,
Hanc patior sperni, quam lubet, invidiam.
Ipsa tua si quam tibi culpa fers, male fastu
Inflatus vanum pectus ab immodico,
Te jactans, primae poscens tibi praemia laudis
In tota vates unicus Ausonia;
Censorum turbae tot, quos incuria fudit
Monstranti maculas, asper et indocilis,
Hanc, oraclum istud quidquid responderit, Alphi,
Crede mihi, stulte spreveris invidiam.