VII.

Illyr. Njedne ſime nje Vuk iſio.

Nullam hyemem Lupus voravit.

Lupus in hyemem saeviens.

Cum crederetur esse hyems in exitu,
Placidoque veri jam locum concedere,
Saevire rursus coepit acri frigore,
Late rigenti cuncta constringens gelu.
Armenta, grexque ne perirent laniger,
Stabant in tepidis abditi praesepibus.
Lupus ubi muta cuncta solitudine
Horrere sensit, irritamque spem sibi
Praedae esse, diris devovebat omnibus
Hyemem, et scelesta stulte in algentes notos
Verba elocutus, destruendae concipit
Consilium hyemis, et virium ratus sibi
Sat esse, ut hostem vinceret, rabie furens
Duris acutum dentibus frangit gelu,
Avideque mandit imminutum, cogitans
Hoc si abstulisset, desiturum protinus
Brumae rigorem, quo vetari, ut herbida
Oves adirent pabula, animadverterat.
Prius sed ipse provocati frigoris
Vi liquit animam, quam posuit hyemis rigor.
Natura quidquid destinat mortalibus,
Quamvis dilatum tempore adveniet suo.