XXVII.

Illyr. Tko tughja kogna jasce, baerſose sjasce.

Qui alieno vehitur equo, cito desilit.

Alieno equo insidens.

Equo insidentes gesta post negotia
Cives redibant patrium in solum duo,
Viaeque multum cum vorassent asperae,
In laeta campi se patentis aequora
Tulere, prima cujus ad divortia
Occurrit alter ecce conterraneus
Equo, ut videbant, vectus haud ignobili,
Parum sed hilaris furti conscientia.
Una ire statuunt, utque medium jam fere
Campum tenebant, plurimo vir cum grege
Prodire visus obviam: hic deperditum
Paucis abhinc diebus quaeritans equum,
Hunc, quo iste vehitur, ipsum eundem perspicit
Suum esse: ut ergo desiliret illico
Hominem admonebat; ille contra ad nundinas
Emptum (amoveri posse sic infamiam
Sperat) negabat reddere; at cum inferre vim
Pararet alter, fur opem ab sodalibus
Petere: hi dolentes ejus infortunium,
Sibique veriti nequid accideret mali,
Armata ferro si impetum faceret manus,
In emendo posthac, inquiunt, sis cautior,
Reddendus at nunc hic equus domino est suo.
Res parta furto vel cito ad dominum redit,
Vel semper animo possidetur anxio.