131 IDYLLIUM I. IN NUPTIIS ABUNDII REZZONICI CLEM. XIII, FRATRIS F. URBIS SENAT. ET HIPPOLYTAE BONCOMPAGNIAE LUDOVISIAE ec. VATES.
Nymphae, Castalides nymphae, jovis aurea proles,
Munera si quando fuerunt mea dulcia vobis
Nunc o, linquentes lauri nemus, et juga pindi
Florea, vos cupido hoc vati concedite munus.
Numine opus vestro. Toto nam gurgite tybris
Dum vocat Hippolyten, dum laeto murmure colles
Romulei, laudesque sonant et nomen Abundi,
Quem generum venetaeque omnes omnesque latinae
Optavere sibi matres, an pectore vota
Solus clausa tegam, nec quid mea carmina possint
Experiar, nec dona feram parnassa sponsis?
Carmina sunt dicenda: adsunt non aurea vati
Poculaque, et pario spirantia marmore signa, 132
Quae donem, gemmaeque, et candenti ex Elephanto
Crateres ebeno picti: non murice vestes
Adsunt sidonio rutilae, nec mollia Serum
Vellera, quae tenui pulcre discreverit auro
Docta manus, varioque ornarit daedala cultu.
Carmina sunt mea dona. Utinam, dum pronuba lucet
Fax bona, post longum qua non felicior arsit,
Haec quoque conjugibus placeat sylvestris avena!
Dicite Pierides: tenuem nec Abundius odit,
Culta nec Hippolyte cantum; dii amant quoque sylvas,
Jupiter et gracili pastorum gaudet avena.
Dicite: barbaricis opibus, spoliisque superbas,
Nunc veneri myrto sacra, nunc floribus auctas
Ecce triumphales Capitoli Hymenaeus ad arces
Et volat et festas inter subit atria voces
Connubii jam vincla, novis jam munera sponsis,
Sacra dionaeae portans jam gaudia taedae.
Quid spolia heic cerno, quid tela, et sanguine cristas
Rorantes? Tecum tua sint fera munera Mavors;
Pacis Amor deus est; pacalo evinctus oliva
Hymen o Hymenaee subi Capitolia. Jam nunc
Laeta Quirinali procedet culmine pompa;
Dia venit jam nupta, venit jamque omine fausto
Dius et ipse sua pariter cum conjuge sponsus;
Et Venus in bijugis et Amor vectatur iisdem,
Aurea poma manu tenet illa, hic lampada quassat. 133
Cernitis, ut juvenis blando suspirat amore
Saucius, atque oculos optata in virgine figens
Mille faces ac tela imo sub pectore sentit?
At nympha unanimi flamma succensa nec ipsam
Jam matrem ah! dulcem matrem, carumque parentem,
Non fratres, patriasque animo reminiscitur aedes:
Usque adeo gaudet formosi conjugis ore.
Talis et Andromache priameїo in Hectore flagrans,
Talis et aligero quondam jove Tyndaris orta
Inter amycleas forma pulcherrima nymphas
Ibat in Atridae flavi spectanda cubile.
Vos Jovis o Themidisque, Horae, gratissima proles,
Eunomieque Diceque atque Hirene praedives
Ducite io pompam; tuque o praecinctus oliva
Hymen o Hymenaee subi Capitolia: tempus
Spargere nunc flores, nunc circum mille volantes
Idalii pueri limen late omne rosarum
Puniceis sternant foliis, et molli hyacintho,
Et paphia myrto bene olenti: Juno puellam
Cum Venere in thalamum ducant; Hymenaeus, Amorque,
Ambo hilares, ambo juvenem comitentur ovantes,
Et rutilas de more faces et serta ferentes.
At chorus aequalis charitum per mutua nexis
Inter se manibus celeri plaudant pede terram
In numerum, serus veniat dum olymp.
O Amor, o Charites, o Hymen, o Hymenaee 134
Dicite io, magna jam dicite voce, triumphae,
Rursus io, magna ter dicite voce, triumphe,
Partus honos ingens, parta est victoria vobis:
En subeunt sponsi Capitolia celsa. Quid ultra
Demoror? O fatis animae felicibus ortae
Salvete, o caelo missum genus! Aurea vitae
Fila neant vobis concordi foedere Parcae:
Omnia fausta precor. Magnis vos aurea vitae
Ducite conjugibus, Parcae, sic ducite fila.
Myrtus ut idaliis, ut crescit Amaracus hortis
Fertilis assimili foetu, quem candida Naїs,
Quem sibi Amadryades studio fovere puellae;
Sic domus haec simili succrescat prole parentum,
Virtutemque decusque utroque e stipite ducat:
Ducite conjugibus, Parcae, sic ducite fila.
Casta pudicitiam servet domus usque, nec unquam
Justitiam pacemque optet; tum sedula virtus
Assideat foribus custos, tum copia pleno
Semper opes cornu fundat, nec cesset avara
Usque novas praebere, inopi quae dentur amico: 135
Ducite conjugibus, Parcae, sic ducite fila.
Rezzonidum propriumque fuit, propriumque manebit,
Non sibi, sed miseris ditescere. Vos mihi testes
Romulidae, me vera loqui, me nota. Quis unquam
Largius effusa stipe vos adjuvit egentes,
Quum malesuada fames, quum fata adversa premebant?
Ducite conjugibus, Parcae, sic ducite fila.
Testes et Venetae, testes Antenoris arces,
Quae toties sensere manus CLEMENTIS, et una
Indoluere, alio quum talem abscedere longe
Imperium in magnum viderunt, nec sua tantum
Posse, sed alterius solatia quaerere gentis:
Ducite conjugibus, Parcae, sic ducite fila.
Quid Nymphae gentemque loquar, proavosque atavosque
Magnanimos? Quid jam geminos, duo maxima Romae
Lumina, Gregorios? Quorum benefacta silebit
Aetas nulla, licet veniat labentibus annis
Invida gens, tantam cupiat quae carpere laudem:
Ducite conjugibus, Parcae, sic ducite fila.
Progenies jam qualis erit? Non deficit agros
Insita vis, nec poma suos oblita sapores
Degenerant, adsit cultus modo. Sic bona gentis
Semina, sic virtus tardos transmissa per annos
Deficit haud unquam venturos alma nepotes:
Ducite conjugibus, Parcae, sic ducite fila.
Aurea progenies ergo florebit in oris 136
Romuleis, si non vestris majoribus unquam,
Nympha tuis simul alma, tuis simul inclyte Sponse,
Dissimiles Latium natos, prolemque videbit;
Utraque gens claro majorum gaudet honore:
Ducite conjugibus, Parcae, sic ducite fila.
O venias formose puer: te voce vocare
Auditae per noctem umbrae manesque piorum
Romulidum: seu bella juvent, seu civica jura,
Seu libeat, rutilo spectandum effulgere in ostro
Palladis inter opes musarumque otia sacra,
Heic exempla tibi Tarpeja ex arce petantur:
Ducite conjugibus, Parcae, sic ducite fila.
Quo tamen ah nimium fidens feror? Ah male cauta
Desine musa: tibi nondum sunt grandibus aptae
Vires, non dignae romano Consule laudes.
Vatibus haec servant aliis dij facta canenda,
Calliope quibus alma favet, quibus augur Apollo
Jam nunc venturos tam claro e sanguine natos
Enumerat gaudens, et fata arcana recludit.
Fors et ego accingar, vires quum firmior usus
Adjiciet. Vos interea vitae aurea fila
Pergite ducentes concordi numine Parcae.

137 IDYLLIUM II. FACTA BARBARORUM IN PALESTINAM INCURSIONE, CONQUERITUR PASTOR BETHLAEUS ALEXIS.
Hostis adest: patriis extremum in collibus herbas
Carpite oves, tenero dum canent mollia rore
Gramina, et egelidis zephyrus strepit aliger auris.
Ite citae: Daphnis vos en agit. O bone Daphni
Pasce pecus, rabidosque agros quum torridus aestu
Sol findet, saturum vitrei duc fontis ad undas,
Lucus ubi, et placidi Jordanis frigida ripa.
Ipse heic bethlaea moerens sub rupe jacebo;
Rupe sub hac nostro juvet indulgere dolori.
Nil nostri misereris? Alexis te tuus orat,
Ipse tua sub rupe dolens Bethlaeus Alexis;
Cui saepe hirsutos longe a praesepibus ursos,
Et duros ovibus voluisti avertere morbos,
Te vocat auxilio o divum puer, o hominum rex.
Nam quid jam misero restat? Furit impius hostis,
Arma fremunt gentes vicinis undique regnis;
Hinc Arabes, hinc en rapidis Memphitica pubes
Fertur equis. Nos jam fuimus: pastoribus arva 138
Orbantur, stabula alta ruunt. Quod gens tua tantum
Flagitium admisit? Diversas quaerere terras
Cogor, et exilio sanctos mutare recessus
Aeger, inops. Vos o fontes, vos o juga celsa
Thaboris, ah superum quondam lustrata choreis,
Grata deo sedes; solymae vos pulcra valete
Pascuaqua irriguique amnes sylvaeque lacusque.
Tuque vale tu dia specus, tu conscia partus
Virginei, dilecta vale domus. Ergo ego numquam
Te visam? Numquam cunas, atque annua sancti
Natalis jam sacra colam? Quis limina sparget
Pallenti viola et ferrugineo hyacintho
Mollia odoratis miscens vaccinia calthis?
Sertum quis puero nectet? Vel carmina dicens
Placabit pecori numen, pecorisque magistris?
Phylli, rosas jam mitte; argutam pulcher avenam
Frange manu o Coridon: fuerunt haec otia nobis;
Pars Arabum montes, pharias pars ibimus oras.
Ibimus heu! puer alme, neque echo garrula posthac,
Non platani, aut resonae referent tua nomina valles.
Nemo tui jam cultor erit, tibi munera suplex
Nemo feret; densis heic crescet sentibus horrens
Carduus, aut tygris catulos heic aspera ponet.
Rupes o! felix rupes Bethlaea, tepentes
Has lacrymas, hos et gemitus extrema doloris
Signa mei cape, quaeque tuis nunc oscula saxis 139
Infigo. Mihi nulla gregis cura: ite capellae,
Ite agni; pecus omne licet sit praeda luporum;
Barbarus haec sata culta habeat, manuumque laborem,
Nil moror: at sanctae rupis stet gloria semper,
Semper honos stabuli. Rapiat ferus omnia praedo,
Heic ego felicem possim traducere vitam;
Hoc precor, hoc unum puer o concede precanti.
Quid loquor ah demens? Alias captivus in oras
Abripiar: linquenda domus, qua vagiit Infans
Dius, et agresti cubuit male fultus arista.
Huc mea spes recidit? Precibus nec flecteris ullis
Alme puer: tibi vota quidem, tibi munera suplex
Saepe tuli, puro colui te pectore semper.
Heic mihi vicino crescunt canentia in horto
Lilia, sunt casiae, sunt auricomi narcissi,
Et lauri et myrti, quas, quum caper improbus ore
Jam laesurus erat, poenas mihi sanguine solvit.
Haec servo tibi dona, hinc serta halantia nectam;
Tu tantum ne sperne preces: hoc vivere in antro
Da, precor; aut obstant si votis aspera fata,
Heic saltem liceat letho finire dolorem.
Ipse quidem moriar laetus, defessaque claudam
Lumina, ubi primum vitales aetheris auras
Tu puer hausisti casta demissus ab alvo.
Jamque necem cupio: extincti miserebitur hostis,
Et tumulo nostrae caussam necis addet. Alexis
Heic recubat pastor, qui letho amittere vitam
Maluit, hoc absens quam longum vivere ab antro.

140 IDYLLIUM III. EX MOSCHO LATINE VERSUM. EUROPA.
Dulce olim Europae visum dea candida Cypri
Immisit, noctis quum pars extrema rubentem
Jam vocat auroram, jam nectare dulcior hyblae
Affusus per membra sopor tegit almus ocellos,
Veraque noctivagis pascuntur somnia formis.
Nam thalamis recubat dum tecti parte sub alta
Filia Phoenicis tum virgo Europa, videbat
Terrarum geminas pro se contendere parte,
Asidaque, Oppositamque. Os virginis utraque habebat;
Una peregrinae similis tamen, altera formae
Indigenae, natamque suam sibi jure petebat
Haec potiore; a se genitam memorabat, et annis
Nutritiam a teneris. At fortior illa volentem
Hinc validis atque hinc manibus complexa trahebat;
Scilicet Europen, fatorum lege suprema,
Ab jove promissam dicens, sibi munus ut esset.
Virgo metu perculsa extemplo prosilit alto
E thalamo; veras ut res nam somnia vidit:
Tum trepidans , tum muta diu consedit, utramque 141
Et faciem vigilans praesenti in imagine cernit.
Ut vero attonitae longo post tempore cessit
Ille stupor, virgo sic fata: quis o! mihi divum
Obtulit haec visa? Aut quaenam haec me somnia terrent
Suaviter irriguo perfusam membra sopore?
Quae fuit, in somnis quam vidi, illa hospita? Quam cor
Perculit eius amor? Quanto suscepit et ipsa
Me studio, et blandis ceu gnatam adspexit ocellis?
O mihi iam faciles bene vertant somnia divi!
Sic ait; et socias surgens compellat amatas
Unanimes, aetate pares, et sanguine claras;
Cum quibus illa jocos semper miscebat, iniret
Seu choreas, puro ablueret seu corpus Anauro,
Candida odoratis legeret seu lilia campis.
Convenere citae: stant florigeri clathisci
In manibus, celerique petunt pede roscida prata,
Prata mari vicina, simul quae semper adibant
Et roseo foetu captae et resonantibus undis.
In medis calathum incedens Europa ferebat
Aureolum, visu mirum, Vulcani opus ingens;
Quem Lybiae dederat, petiit quum nympha cubile
Neptuni; illa dedit formosae Telephaëssae,
Sanguine quae fuerat sibi juncta; haec munus habendum
Praebuit Europae genitrix gnatae. Inclyta in illo
Gesta faber varia caelarat daedalus arte.
Auro namque inerat sibi nondum reddita, nondum 142
Corpore mutato, sed adhuc bos Inachis Io,
Percita adhuc oestro, tendens per caerula gressus
Assimilis nanti: liquidis color additus undis
Caeruleus. Gemini juvenes stant desuper ora
Litoris in summa; vultuque immotus uterque
Miratur per salsa bovem maris aequora euntem.
Jupiter heic inerat mulcens humentia colla
Aequoreae vitulae; cui mox sua cornua dempsit
Propter aquam, propter septemplicis ostia Nili
Virgineam reddens converso corpore formam.
Concolor argento Nili liquor ibat, ahena
Bos erat, ex rutilo fulgebat Jupiter auro.
Circum autem, summa calathi sub parte rotundi,
Ipse videbatur Maja generatus, et illi
Proximus Argus erat centeno lumine clarus.
Cujus purpureo volucris de sanguine nata
Plaudebat pennarum hilari gavisa colore,
Expendensque decus caudae, ceu carbas picta,
Aureoli extremum calathi circumdabat orbem.
Tale opus, ac tali se munere laeta gerebat.
At nymphae postquam venere ad florea prata,
Captae aliis aliae gaudebant floribus: ungui
Narcissum haec tenero mollem legit; illa hyacinthum,
Haec violam, aut halans serpyllum; lapsaque passim
Et folia et frondes verna tellure jacebant.
Nec minus errantes aliae decerpere flavum 143
Instabant in serta crocum: media ipsa legebat
Puniceam Regina rosam, formosior una
Tanto aliis, quanto Charisin Venus aurea praestat.
Sed neque erat florum studio, neque virginis illa
Nomine laeta dio mansura. Ut vidit ab axe
Namque deum genitor nympham, penetrabile telum
Sensit acydaliae veneris, quae sola vel ipsum
Vincere sueta Jovem, magno succendit amore.
Ille quidem effugere et rabiem Junonis iniquae,
Fallere et incautae cupiens cor molle puellae,
Occuluit numen, mutato et corpore sese
Induit in taurum; non ad praesepia qualis
Pascitur, aut curvo terram proscindit aratro;
Non qualis ludit pecora inter agrestia camp
Luxurians; nec qualis item, stridentia multo
Edomita cervice trahit qui pondere plaustra.
Corpore flavus erat toto, sed candidus alte
Fronte bovis media splendebat circulus: olli
Glauci oculi, et blando fulgebant igne corusci;
Tum paria hinc atque hinc surgebant cornua celso
E capite; haud aliter quam quum nova cynthia caelo
Invehitur, curvaque nitet nondum integra fronte.
Iamque aderat: veniens pavidas non ille puellas
Terruit adspectu; sed cunctae accedere gaudent,
Sed placidum manibus taurum contingere, vernum
Cujus odor dius prati superabat odorem. 144
Europae stetit ante pedes, collumque superne
Lambebat mulcens: pariter formosa puella
Contingitque ipsum, niveasque abstergit ab ore
Laeta suis manibus spumas atque oscula figit.
Mugiit haec inter bos lene: audire putares,
Mygdonia argutam fundit quam tibia, vocem;
Molliaque inflexit crurum curvamina, et herba
Procidit in viridi nympham cervice reflexa
Adspiciens, praebensque adstanti grandia terga.
Tum virgo tali voce est affata sodales:
Dilectae o sociae properate; insidere tauro
Hoc juvet: ille quidem dorsum jam stravit, et omnes
Ceu ratis excipiet. Visu est quam lenis, et ore
Blandus hic! Haud aliis similis: mens insidet illi,
Mens hominum facilis, solius et indiga vocis.
Dixerat, ac ridens tergo consedit in alto:
Dumque aliae accingunt sese, jam virgine amata
Exiluit rapta taurus, gressuque volucri
Se freta proripuit citus ad neptunia. At illa
Desertas moesta conclamat voca sodales,
Brachiaque incassum tendit; non ulla sequendo
Cursum aequare valet. Namque ocyor ille relinquens
Litora, ceu rapidus delphin, maria alta secabat.
Grandibus at phocis invectae gurgite ab imo
Nereides venere omnes, atque agmine pulcro
Implicuere choros; summas perlabitur undas 145
Neptunus pater ipse rotis, magnoque tridente
Sternit iter fratri. Circum glomerantur in orbem
Humida gens ponti Tritones, laetaque conchis
Carmina raucisonis laetosque canunt hymenaeos.
Nympha jovis magni taurino in corpore sidens
Hac tenet incurvum cornu bovis, aurea at illa
Daedaleae collecta manu velamina vestis;
Ima tamen spumat canenti fimbria fluctu.
Ceu navis quum vela tument, nymphamque levabat.
Quae postquam patria longe a tellure recessit,
Nec jam usquam apparet litus, nec culmina celsa
Vertice frondifero, caelum undique et undique fluctus
Se circum ut vidit, tales dedit ore loquelas:
Quo divine vehis bos raptam? Quisnam es? Et o qua
Arte viam carpis, gravibusque insistere ponto
Haud horres pedibus? Maris unda est pervia pandis
Navibus, horrescunt fortes vaga caerula tauri.
Heic tibi qui potus dulcis, quae pabula in undis?
An deus es? Superos at cur quod dedecet, ultro
Ipse facis? Lucis nec delphin curvus in altis,
Sylvicolae nec tauri errant in gurgite; at ipse
Per terramque ruis pelagusque: dat ungula remos.
Fors etiam volucri sublimis in aera nisu
Effugies, summumque petes novus ales olympum.
Me miseram! Longe patris quae sede relicta 146
Haud ullas timui insidias, taurumque sequuta
Sola per undisonos temere vagor avia tractus.
Tu facilis Neptune, maris cui tradita cura est,
Adsis o! propiusque iuves: da visere tandem
Te comitem cursusque ducem. Sine numine divum
Non ego monstriferas ponti feror acta per undas.
Sic illa; at contra taurus sic corniger infit:
Sume animos, Virgo, pelagi nihil unda nocebit.
Namque ego sum, quamvis videar bos esse tuenti,
Jupiter: in quodcumque volo, me vertere possum.
Nunc adeo tuus altus amor pulcherrima tauro
Assimilem, longum fecit metirier aequor.
Te Creta incolumem capiet, quae me quoque parvum
Nutriit; ipsa illic mecum iungere hymenaeo,
Magnanimosque dabis gnatos, qui ditia regna
Sceptriferi in cunctis magna ditione tenebunt.
Haec fatus, fecit rata dicta: apparuit undis
Creta; aliam in formam se Jupiter induit, et jam
Connubium celebrat, circum famulantibus Horis;
Illaque virgo prius, magni tum sponsa Tonantis
Progeniem dedit et gavisa est nomine matris.

147 IDYLLIUM IV. EX GRAECO BIONIS SMYRNAEI Idyll. I. PARODIA IN MORTE ALEXIS.
Occidit heu pulcher; pulcrum lugemus Alexin:
Occidit heu! Mecum lugent et Alexin Amores.
Ne recubes jam purpureo sub tegmine Phylli,
At surgens atrata sinus, percussaque palmis
Pectora, dic periit, periit dic pulcher Alexis.
Occidit heu! Mecum luget et Alexin Amores:
Taygeti misere jacet ille in collibus album
Saucius albenti femur apro, angitque parentem
Phyllida vix spirans. Ater per membra volutus
It nivea heu sanguis, languentia lumina torpent.
Atque rosae fugiunt labris; simul oscula blanda
Dispereunt, quae non mater miseranda relinquet:
Cara vel extincti matri sunt oscula; at ille
Oscula quod figat morienti plurima, nescit.
Occidit heu: mecum lugent et Alexin Amores.
Dirum vulnus habet, dirum formosus Alexis;
Majus corde tamen vulnus fert mater in imo.
Circa illum complentque canes ululatibus auras, 148
Et nymphae lacrymantur Oreades: ipsaque Phyllis,
Sparsa comas, solis moerens in saltibus errat,
Moerens, nuda pedem; sua quo vestigia vertit,
Et laniant sentes, materno et sanguine rorant.
Ipsa tamen fertur per longas anxia valles,
Dilectumque iterat nomen, puerumque requirit.
Illius interea saliens e vulnere sanguis
Ibat, et undanti rivo foedabat honestum
Pectus; foedabatque sinum; rubet ilia tabo.
Heu miseram heu teneri plorant et Phyllida Amores:
Illa simul puerum amisit, simul oris honorem;
Pulcra fuit Phyllis, pulcher dum vixit Alexis,
Forma abiit matri, simul ac puer occidit. Heu heu
Et fluvii jam Phylli tuum flent aurea luctum,
Et fontes o Alexi gemunt te in collibus altis.
En flores luctu rubuere, en anxia mater
Tristibus implevit collesque urbemque querelis.
Ah misera ah Phylli; periit formosus Alexis:
Reddidit atque Echo, periit formosus Alexis:
Quis dirum matris casum non lugeat? Heu! Heu!
Ut vulnus crudele parens, ut vidit Alexin,
Purpureum ut vidit circum latera ima cruorem,
Brachia protendens flendo dicebat: Alexi,
O mane, Alexi, ut te supremum perdita visam,
Ut te complectarque, labris jungamque labella.
Tum si quis cedente anima super halitus errat, 149
Oscula ne tantum invideas suprema, fugacem
Ore legam cupido, luctumque explere juvabit.
Saltem haec, tu quoniam me jam fugis, oscula mecum
Servabo, extremum hoc munus morientis habebo.
Ah procul hinc dilecte fugis; regemque tremendum,
Taenariosque petis manes. Ego perdita vivam,
Fas matri nondum tecum descendere ad orcum.
Tu puerum tu diva meum Proserpina natum
Accipe, tu potior: formosum est quidquid ubique,
In tua jura fluit. Me me crudelia flentem
Fata premunt; nostro tu contra es laeta dolore.
Sic moreris, mea cura? Simul jucunda voluptas
Ceu sopor in tenues fugiens evanuit auras:
Orba tua est genitrix: tecum spes irrita cessit,
Atque domus cessit columen. Malesane quid apros
Venabare, feras cur tam formosus adibas?
Sic flebat Phyllis; flebant cum Phyllide Amores.
Ah misera ah Phylli; periit formosus Alexis:
Illa tot effudit lacrymas, quot fudit Alexis
Sanguinis exspirans guttas; fletusque cruorque
In varios abeunt flores, tellure recepti:
Lilia sunt fletu prognata, cruore Amaranthus.
Occidit heu pulcher; pulcrum lugemus Alexim,
In sylvis natum genitrix ne perdita plores;
Heic torus, heic illi thalamus bene cultus, Alexis
Heic cubet: extinctus quamvis, est pulcher Alexis, 150
Exanimis certe est pulcher, potiusque sopore,
Quam domitum letho dicas. Nunc mollibus illum
Pone, suis cubet ut in vestibus, in quibus olim
Assuevit sacros per noctem carpere somnos:
Serta inter floresque illum nunc pone; sed una
Cum puero extincto florum est extincta venustas.
Circum et odoratis irrora unguenta alabastris
Perfundens: sed non bene olent jam balsama, Alexis
Quum periit, quum fugit odor tuus optime Alexi.
Mollis puniceo jacet en velamine tectus
Ah dolor, et puerum pueri lacrymantur Amores:
Detonsique comas, invisa hic spicula spargit,
Ille arcum iratus pedibus premit, ille pharetram
Pennigeram frangit; pulcros parat ille cothurnos
Solvere ab extincti sura; gerit iste lebetas
Auratos, vulnusque lavat frigentis apertum
Rore superfuso, atque alis permulcet Alexin.
Ipsam omnes plorant ipsam quoque Phyllida Amores,
Extinxitque faces Hymen, serta omnia rupit
In foribus, puero quae forte parabat; et heu heu
Carmen triste sonat, non Hymen o Hymenaee;
Heu heu propter Alexin adhuc magis, heu hymenaeum.
Phyllidis heu natum Charites flent; pulcher Alexis
Et periit, dicunt alterna voce querentes,
Alta voce magis dicunt, quam Phyllis et ipsa.
Parcae etiam pulcrum Parcae lacrymantur Alexin, 151
Et revocant cantu, sed jam nequit ille vocantes,
Non audire velit; retinet Proserpina captum.
Ergo modum lacrymis Phylli nunc pone; relictis
Nam choreis epulisque alio plorabis et anno.