Capitulum non solum, quod proponere Braniughium pro episcopatu noluerit, suum ab eo aversum indicavit animum, sed etiam per litteras ad principem Eugenium a Sabaudia datis studuit, ne is episcopatum consequeretur. Scripsit has ad Eugenium principem litteras Stanislaus Pepelko canonicus Zagrabiensis, (quas gratia episcopi vidi) in quibus rogabat per omnia principem, ut impediret, ne Braniughius episcopatum consequeretur, tanquam dotibus episcopo dignis destitutus. Litteras istas favens Braniughio Eugenius in originali, ut accepit, misit Braniughio; qui tamen erga Stanislaum Pepelko, hominem inquietem et naturali quadam passione a Braniughio aversum et eundem viis omnibus persequentem, benevolem exhibuit animum, adimplens illud: diligite inimicos vestros et benefacite his, qui oderunt vos. Ipsum primum omnium fecit archidiaconum Chasmensem, prima sui promotione ipsi domus portae superiori vicinas ad dextram manum contulit, postea Kemlekatum et Goricensatum dedit. Beneficiis tamen nunquam placare hominem potuit. Ut autem eundem reduceret, aversum tantisper ab eo animum simulabat post violentias a Pepelko factas; sed cum nec his proficeret, rursus Dubicensem ac postremo cathedralem archidiaconum ipsum creavit. Erat Pepelko musicus, cantor egregius plane, lingvarum diversarum vir et revera doctrinae non vulgaris, sed animi inquietissimi et turbulenti et passionibus pleni, praecipue irae impotentis, et tenacissimus suorum, propterea non magni judicii. Ob suprascriptas dotes capituli columna saepius esse potuisset, immo fors et esse debuisset, sed ut ipsum audivi Braniughium, ob has passiones illum ut episcopus creare columnam non poterat, quem ut Braniug lubentissime creasset; timebat enim provide, ne occasionem per officia nactus noceat potius, quam prosit ecclesiae. Uti in pluribus defectu judicii observatus fuit; nocuisse ecclesiae, signanter autem in bonis Szlanye hujus canonici incuria ab ecclesia avulsis, aliis etiam, quae referre omitto, ex ipso tamen episcopo auditis.