33. DE ARBORE NIMIUM FOECUNDA
Illa ego, quae recto coelum modo vertice adibam
Arbor, humum pronis verro cacuminibus.
Nec me externa gravant alienae pondera molis,
Sed premor infelix, foetibus ipsa meis.
Evertere alias cum saevis fulmina flabris,
Fertilitas nobis exitiosa venit.
Mansissem incolumis, si non foecunda fuissem,
Nunc iaceo propriis obruta pignoribus.
Nec iam aliud superest, nisi ut atra caesa bipenni,
Ingerar igniferis officiosa focis.
Quam nucis est peior mea sors; ego laedor ab ipsis,
Fructibus, ob fructus laeditur illa suos.
Hac mercede fuit genetrix Agamemnonis uxor,
Vel quae celatum, misit in arma, virum.
Talia de natis referent si praemia matres,
Sacra ubi naturae iura potentis erunt?
Scilicet haec ratio est, nolint ut gignere nuptae,
Ut medio crescens ventre necetur onus.
Dira utinam nostros ussissent frigora flores,
Tum, cum prima novo germina vere dedit
Aut ubi mox teneris stabam densissima baccis,
Ventus abortivas diripuisset opes!
Praeberem vacuas aestum vitantibus umbras,
Maximus hinc platanis conciliatur honos.
Vos ego proceri, moneo, pulcherrima trunci
Ligna, quibus late brachia longa patent;
Pomiferam cultis laudem ne quaerite in hortis,
Sit vobis sterili fronde virere satis.
Poma gravamen habent, et se gestantibus obsunt,
Innocui foliis forma decoris adest.
At te qui transis, furcam supponere lapsae
Ne pigeat, stratas et relevare comas.
Saepe peregrinae fovit clementia dextrae,
Tristia cognata vulnera facta manu.
Ergo aliquod miseris, fulcimen subiice, ramis
Forte quod hinc carpas, cum remeabis, erit.
Sic leve, quod portas, sit onus, sic ipse tuorum,
Nil unquam possis, de pietate queri!