22. BLASIO MILITANTI IANUS FEBRICITANS
Dum te castra tenent pictis fulgentia signis,
Nec trepida raucas excipis aure tubas;
Nos, Blasi, aestifera correpti febre iacemus,
Desidis et leti triste timemus iter.
Nil igitur prodest quod longe bella geruntur,
Si fata in media vivere pace negant.
In Turcos utinam tecum simul arma tulissem,
Non foret in tanto nunc mea vita metu.
Hic nec opinanti gelidos tremor occupat artus,
Illis quam veniat cernitur ante malum.
Nos pugnam inviti capimus; nisi tempora suadent,
Vos detrectatis conseruisse manum.
Non ulla hic caecos astutia defugit ictus,
Illic vitari missa sagitta potest.
Debilis a morbo semper prosternitur aeger,
At miles fuso saepius hoste redit.
Nobis praeterea certamine nulla molesto
Lux vacat; in vestro est multa labore quies.
Luditis in mediae securi sidera noctis,
Hostiles, vallo nil metuente, minas.
Fert clypeus talos, dat pocula cassis, et altum
Ebrius ante ignem carmina lixa canit.
Succedit ludo somnus, pallentibus astris,
Curantur rapto, corpora fessa, cibo.
Praeda venit; totus laxatur in otia mensis,
Debita nec dives postulat aera cohors.
Dicere nulla queas languentis gaudia, cuius
Ipse fugit vini primus ab ore sapor.
Fercula contortis libat male grata labellis,
Prandia nec miseris questubus ulla carent.
Decubat excluso commissis sole fenestris,
Nec sinitur coelo liberiore frui.
Membra gemens stratis versat; si membra vocamus,
Ossibus haerentem vix sine carne cutem.
Pallia nunc poscit, nunc rursus pallia ponit,
Lumina nec placidus mulcet adacta sopor.
Verum sive tua est, seu sors mea durior, oro,
Nos tibi, te nobis, reddat ut una dies.
Ac reduci sanus large nova musta propinem;
Tempora signabit candidus illa lapis.