8. THRENOS IN RACACINUM CUBICULARIUM
Currite; festinet medicus, quid, inepte, moraris
Tonsor? equo citius quam pedes ire potes.
Currite; forsan adhuc dabitur reperire calentem;
Forsan adhuc misero flatus in ore manet.
Omnia nunc ego te, tibi per carissima rerum,
Oro; Machaonia, si quid in arte vales;
Si decus accendit, si mentem praemia tangunt,
Quanta foret nostri, sit tibi cura sui,
Incolumem quod si nobis, Henrice, repones,
Tunc mihi tu Paeon, tunc mihi Phoebus eris.
Tunc ego te magni venerabor Numinis instar,
Virbius in lucem, quo revocante, redit.
Fulmina nec metuas; perhibent nam saepe Cyclopes,
Vindictae illius poenituisse Iovem.
Iussa viri properant; sed quo tamen omine, laeva
In terram e quercu, fusca volavit avis?
Nimirum vitam notat arbor opima Tonantis,
Nam fertur priscos glans aluisse patres.
Functorum locus est tellus; nigrantia letum
Significant; leto convenit ille color.
Quam timeo auspicium, ne quid ferale minetur!
Ni relevet melior, tristia visa, Deus.
O facinus! moesti redeunt! Ne dicite quiquam.
Scimus! inest tacitum vultibus indicium.
Occidit infelix! Non formae profuit illi
Gratia, non leves et sine veste genae!
En jacet, ut riguo languens amaranthus in horto,
Improba quem verni subruit aura Noti!
Aspice quam roseos nondum sua purpura visus
Liquerit! et vivus spiret in ore decor!
Hanc faciem feretro Pallas extentus habebat,
Talis et ante rogos Parthenopaeus erat.
Quae iam spes hominum? quae iam fiducia vitae?
Quo se momento quis putet esse suum?
Quam cito bullatae, pluvius tumor interit, undae,
Tam postrema cito cuilibet hora venit.
Nos longos nobis, stulti, promittimus annos,
Linquendas aliis et cumulamus opes;
Sic, tanquam torvi nusquam sint ostia Ditis,
Nauta nec in Stygia remiget ater aqua.
Sic, tanquam nobis Iunonia temperet Hebe,
Quod potat sumpta, Iuppiter, ambrosia.
Haec nos credulitas et terris iactat et undis,
Haec nostrae sortis nos meminisse vetat.
Illa perosus humum, pelago natat; aequoris alter
Impatiens, arvis, applicat arva, novis.
Hunc levis ambitio tumidum popularibus auris,
Ventilat; in ferrum, ferreus ille, ruit.
Exsecat hic montes, et culmina nubibus altis
Inserit, ad Superos scandere velle putes.
Interea totum, Somni germana, per orbem,
Haud ulli late conspicienda volat,
Sternit et incautas, nullo discrimine, gentes,
Nativa immiti vincula falce metens.
Nec viridi specie, viridive aetate movetur,
Non fortem ignavo ferius illa rapit.
Nirea Thersitae, Paridem sed iungit Achilli,
Troilus et tremulum mittitur ante patrem.
Hic, hic funereos qui nunc effertur ad ignes,
Quam modo robustus, quam modo sanus erat!
Non illo duras quisquam insertare palaestras
Aptior, aut agili ducere frena manu.
Hoc sibi Tyndarides dederat, Cyllenius illud;
Ambos nam pueri torserat acer amor.
Nunc etiam cum iam supremum tempus agenti,
Fatalem legeret Persephonea comam;
Spartanae functus iuvenili munere luctae,
Per virides ierat currere laetus agros.
Illic dum laxis per devia fertur habenis,
Praecidere truces licia pulla Deae.
Praecidere Deae simul, et simul ille volucris,
Colla superlapso candida fregit equo.
Si vos Coelicolae, rerum, status ordo, iuvabat,
Fata super steriles cur statuistis anus?
Mens secura sui, misereri nescit alius,
Quilibet exemplo fit pius ipse suo.
Essent si matres, audirent vota parentum,
Affectu proprios respiciente metus.
Nunc illas non turis odor, vittatave placat
Victima, non blandae, lenia verba, precis,
Ultio si pateat, si vos ego vindice possim,
Crudeles vetulae, corripuisse manu,
Dilaniem canos rugoso a vertice crines,
Confringam fusos, stamina, pensa, colum.
Disiiciam tabulas, solido ex adamante, rigentes,
Sed magis his ipsis pectora vestra rigent,
Lumine quae primo talem fraudastis ephebum,
Parsisset Libycis, cui lea foeta, iugis.
Quem nec pro catulis laesisset Caspia tigris,
Nec ferus adversa cuspide fixus aper.
Non vigil Hesperidum serpens, non bellua ponti,
Nec quicquid saevum, terra fretumve creat.
Dicite, qua culpa meruit tam funus acerbum?
Cuius erat tanti criminis ille reus?
Scilicet hic Delphos, Triviaeve incenderat aedem!
Mactaratve boves, Sol venerande, tuas!
Poenigenaeve sacrum mento deraserat aurum!
Dempserat aut summo, pallia fulva, Iovi!
Scilicet hic Veneris violarat vulnere dextram!
Pallada sanguinea surpueratve manu!
Sanctarum aut thalamos tentarat inire Dearum!
Aut arcana Deum garrulus extulerat!
Scilicet hic scopulis involverat Ossan Olympi!
Impius Iapeti miles et Enceladi!
Atqui nec dicto quenquam irritarat amaro,
Mitis, et innocua simplicitate bonus.
Sed quid vana queror? tu te, furiose, necasti,
Dum nunquam nostris utere consiliis.
Praecepi quoties, et te quam saepe rogavi,
Tam temere indomito, ne rapereris, equo?
Exitiale adeo nullum mortalibus aegris
Est animal, nullum quod mala plura ferat.
Bella geruntur equis, vacuant quae gentibus orbem,
Quae replent Erebum, bella geruntur equis.
Hoc genus effecit, caderet ter ut Ilia tellus,
Agmine cum toto Rhesus ut occideret,
Hoc genus Hippolytum, genus hoc Phaëthonta peremit,
Cum terras patriis, ussit et astra, rotis.
Ipse Chimaereas, potuit qui vincere, flammas,
Pegaseam fertur non tenuisse iubam.
Quis Diomedei crudelia pabula nescit
Armenti, et nullo gramine pingue pecus?
Potniadum rabiem quis non audivit equarum?
Constat et unde nocens defluat hippomanes.
Haec ego iactabam; sed te, tua fata, pericli
Urgebant causas semper amare, tui.
Semper tu phaleras, semper tu lora volebas,
Semper erat tergo dulce sedere tibi.
Nec tergo pigrioris equi; sed naribus ignem
Qui vomat, et summam vix pede signet humum.
Nec te insuccussi requies tam lenta iuvabat
Pilenti, et remis molliter acta ratis,
Quam fuga cornipedis, quam lata vel ardua vincens
Saltus, et in gyros colla reflexa breves.
Respice nunc, tua quid peperit tibi grata voluptas,
Quae tibi deliciae lucra tulere tuae.
Nempe quod Elysio volitas in pulvere victor,
Automedon cursus et stupet ipse tuos.
Heu! miserande puer, quo iam nitetur alumno
Vestra domus, cui tu spes modo solus eras?
Quando mihi similem continget habere ministrum?
Moribus, ingenio, sedulitate, fide?
Morte tua totam, resonant lamenta, per urbem,
Muta nec assuetis perstrepit aula iocis.
Morte tua attoniti, senior simul et puer, horrent,
Ille suis eadem dum timet, ille sibi.
Sed mea praecipua formidine corda tremiscunt,
Nulla fuit cui nox te sine, nulla dies.
O quam saepe mihi reducem te somnia fingent!
Somnia, quae fallax irrita mittit ebur.
Saepe expergiscens, nota te voce vocabo,
Ceu non aeternus, sit sopor iste tibi.
Quin et nunc flavos, vidi si pone capillos,
Protinus a flavo, tu mihi, crine subis.
Alterius validos conspexi sorte lacertos;
Illius talis, dico, lacertus erat.
Ante igitur gelidae, mea fient ossa, favillae,
Quam tua, de nostro pectore, cura cadat.
Nec tibi, credo equidem, venient oblivia nostri,
Non, tu si Lethes flumina tota bibas.
Unum est quod verear; nam dum mihi tempora vitae
Spondeo longa tuae; dum reor esse Deos;
Tardavi demens meritas tibi solvere grates,
Nec tribui obsequiis, praemia digna, tuis.
Forsitan et tetricam, Dictaei ad iudicis, urnam,
Ingrati magno nos agis ore reos.
Parce age, parce puer; vivo neglecta, rependam
Exanimi; officium sentit et ipse cinis.
Si mihi fas esset, quod Dis licuisse quibusdam
Traditur in facies vertere membra novas;
Non vaga tu volucris fieres, nec turbidus amnis,
Non in flagrantes arbor itura focos;
Sed crocus aut smilax mollis, vel amaracus herba,
Sed Cephisiades, Oebalidesve fores.
Vel nova odorati prodires gloria veris,
Gloria nec violis, nec superanda rosis,
Quam produxerunt nondum Zephyritides aurae,
Quam nondum carpsit pollice Flora suo.
Nec magis e quoquam strueret sibi germine virgo,
Serta puellares implicitura comas.
Mella magis nec apes legerent e floribus ullis,
Nec magis ulla mihi dulcia mella forent.
Nunc homini quoniam non est data tanta potestas,
Accipe de domini, carmina moesta, lyra.
Carmine adhuc Attis, et carmine vivit Adonis,
Carmine Troiades, carmine claret Hylas.
Sume simul lacrymas, fratri paullo ante negatas,
His madeat tua qui contegit ossa lapis.
Tum gemini extremo scribantur margine versus,
Haud cuiquam siccis, verba legenda, genis:
Hic, Racacine, iaces, vati gratissime Iano,
Hic pariter Iani gaudia cuncta iacent!