6. AD FRANCISCUM DURANTUM FANENSEM
Quas tibi pro tali referemus carmine grates?
O decus, o patriae, gloria magna, tuae!
Ut placido cantu nostras demulseris aures,
Grande foret verbis explicuisse meis.
Nec me adeo gelidae demulcet spiritus aurae,
Nec me adeo murmur lene sonantis aquae,
Nec me delectant aestivae gratius umbrae,
Arbore nec mollis sub viridante sopor.
Nec suavis tepidi veris mihi gratia, nec Sol
Dulcior hibernis est mihi temporibus.
Terque quaterque tuos uno stans in pede versus
Perlegi, et fixo lumine semper hians.
Protinus obstupui, cuius de gurgite fontis
Fluxerit ingenii, copia tanta, tui.
Et merito obstupui; numerus iucundus in illis,
Et lepor, et gravitas, et sonus ipse facit.
Aut tu grandisonum servas sub corde Maronem,
Aut tibi in arcano pectore Homerus adest.
Non opis est nostrae dignas tibi reddere grates,
His me qui studiis invigilare mones.