420. AD TRIBRACHUM POETAM
Tribrache, candentes (si nos ea cura teneret),
De rubris, gemmas erueremus, aquis.
Gentibus ex Arabum varios peteremus odores,
Vellera Ser nobis mitteret, Indus ebur.
Nunc animum capiant cum tantum carmina nostrum,
Non nisi ab Oenotriis poscimus illa plagis.
Vobis ingenium, vobis dedit ore rotundo
Musa loqui; externi barbara turba sumus.
Nec Geticum, Pallas colit aut Cyllenius, Histrum,
Sed Phaëthontei, brachia amoena Padi.
Istrum concreto vectantem praelia dorso,
Mars colit, et Martis sanguinolenta soror.
At frustra mendico procul, quis solus abundo,
Scilicet Ausonia clarus et ipse lyra.
Dicunt pastores; sed non ego credulus illis,
Inter nam cygnos anseris ore crepo.
Quodsi non etiam prorsus triviale, sonarem,
Haud ideo legerem, Tribrache, vestra minus.
Ipse Maro assidue Varium Flaccumque terebat;
Non bene se novit, cui sua sola placent.