275. VERBA ANDROMEDAE, PUGNANTE DIVERSUS CETUM PERSEO
Me miseram! quae triste manet fortuna duellum?
Cur mea nunc gravius quam modo corda pavent?
Haerebam duris, fateor, minus anxia saxis;
Propugnator adhuc cum mihi nullus erat.
Ipsis cum vinclis utinam fera monstra vorassent
Me prius, huc volucrem, quam tulit iste, gradum!
Indefensa quidem, sed certe sola perissem,
Nec noster cuiquam letifer esset amor.
Nunc timeo pereat ne insons, servare nocentem
Dum studet, et pietas sit sibi causa necis.
Quid tibi nobiscum pulcherrime? non ego mater,
Non ego sum coniux, non tua cara soror;
Ut tanto nostram quaeras discrimine vitam.
Impulsus non vi, non prece, non pretio.
Vel forsan nostrae movit te gratia formae.
Haud ego sum tanti, nec genus omne meum.
Me satis permitte meis, tu sospes abito,
Quae secet aerias est tibi penna vias.
Dum loquor e mediis ter se ardua sustulit undis
Bellua, ter fuso, contigit astra, salo.
Heu! quam vix diros fugit celer ales hiatus,
Quam paene occasus, occidit ante, meos.
Dii, si quos lingua, genitrix non laesit, iniqua,
Hoc vos iam solum, vivat ut ille, rogo.