LXVIII. PARAPHRASIS IN ODEM HORATII 4. PRIMI LIBRI
Iam cedunt gelidae Zephyro subeunte pruinae
Et repetit faciles caerula pinus aquas.
Non stabulis pecudes, non igni gaudet arator,
Nec gemit a niveo terra subacta iugo.
En iam mobilibus Cithereia culta Napeis
Alternat refugos laeta per arva pedes.
Stant nexae Nymphis Charites, nec in ethere Phoebe
Cessat sydereos ducere nuda choros,
Dum torret Lyparen Aetneaque Mulciber antra,
Et lassat calidum ferrea massa senem.
Nunc decet aut mirto nitidos praecingere crines
Aut flore, edomito quem creat aura gelu.
Per saltus nunc rite iuvat nemorumque per umbras
Sanguine et agrestes spargere farre deos.
Nunc dare, quae poscit sibi munera Faunus, ut illi
Sive agna in cineres seu tener hedus eat.
Pallida mors aderit, cuius regalia, cuius
Horrent pulsantem rustica tecta manum,
Quae non thure pio et posita placabilis ara
Circumfert rapidos omnibus aequa gradus. 20
Vita brevis nostra est. Ne speres longius aevum,
Ipsa facit vitae cognita summa tuae.
Sis felix titulis, sis luxu divite, Sexti,
Sis Romae et divi Principis unus amor.
Iam Ditis sedes nostris congesta rapinis,
Iam Phlegetontaeae te premet umbra domus.
Inde nec orato talos iactabis Iaccho,
Nec convivali pocula iure reges. 183