XVIII. TRAIANUS DIADEMATE VULNERA MILITUM OBLIGAT. ODE 1700
Te, qua terrificat Pannonicum diem
Arctos Parrhasio verbere pertinax,
Calcantem timuit oolla rebellium
Mars, certaminis arbiter.
Quin et barbarico sanguine decolor
Ingens Ister, io, ter crepuit sonum,
Et tanto vitreae Naiades alveo
Duxerunt alacres choros.
At postquam (quid enim non patriae pater)
Conspexit Latii Martia militis
Cingentem domina vulnera fascia,
Concussit virides comas
Dixitque tandem: »Maxime principum
Divis orte bonis, o, habitabiles
Qua terras retegit lampade Delius,
Perge et numina promove
Tanto terribilis nomine, sunt tibi
Digni magnanimo principe milites,
Quorum, quod dederant vulnera, regium
Reddis vulneribus decus.
Hostis, quid properas? Quid vaga spicula
Pennatasque neces tendis in Italum
Hostem de pharetra promere Gnossia
Ferrumque et rabiem paras?
Votum vulnus habet, quod solet inclita
Tam grandi pretio dextra reponere,
Gaudetque, ut socio maxima vulneri
Regni gloria serviat.
Praecingit Latius murice belliger
Tactum morte latus membraque saucia,
Nam regnat moriens, sub duce maximo
Regnum est pro patria mori. 113