CLIII. ORATIO BRENNI, SENONUM DUCIS, SUOS AD ROMAM EXPUGNANDAM ADHORTANTIS
Si sors virtuti serviret, tunc ego vellem
Vos, socii, toti dominos imponere mundo.
Saepe tamen virtus sortem dedit: ebria magno
Corda animo et duris exercita dextera rebus
Fortunam iussit ceptos abrumpere cursus
In melius. Novisse sat est nihil esse timendum,
Nil formidandum Brenno duce. Flamma per omnes
Lydorum bacchata domos et Martius ensis,
Quae non hostis atrox, non tabo sordidus Arnus
Et per Tirrhenas acies, per signa vagatus
Evaluit vitare timor, vos discere cogunt
Audendum quidquid ductor iubet. Ecce repente
Romuleos trepidare lares, en tecta labare
Funditus et Furiis afflatum Tibrida Gallis
Fervere sanguineo ripasque involvere fluctu,
Iam gemitus morientum et foemineos ululatus,
Iliacos cineres et templa ardentia cerno.
Hoc modo Roma ferox, hoc unum laudis habebit,
Quod nostro tandem cecidit depressa Gradivo.
Tollite magnanimos ausus, quos vovimus olim
Ante Deos aditisque etiam iuravimus omnes
Teutatae magni patriique altaribus Heti.
Vos humana sacris stans hostia et ille morantes
Commoveat potus sanguis sacer: eia age nostras
In laudes Druidae toto clamore ferantur,
Et nova fatidici nobis dent carmina Bardi. 262