XIII. DE SPIRITU SANCTO IN DIE PENTECOSTES, HYMNUS. ANNO 1700
O qui purus amor summi de corde Parentis
Et Nati de corde micas, spiratus utrinque
Unicus atque uno praesens tibi iungere nexu
Aequales virtute duos: Vigor alitis aurae,
Sancte Vapor, quatiens rorantes nectare pennas,
Mens rerum atque animus mundique informis origo,
Tu superum flammis pectus mortale maritas
Afflatuque cies et vim recludis opertam.
Tu rerum species, tu formosissima caeli
Gloria, et humano nunquam temeranda veneno
Integra perque animos perque obsita pectora nigri 102
Caeca nube mali subitos inopina volatus
Exerces sacroque diem fulgore coruscas.
Non secus ac primo si quando illuxit Eoi
Astrorum dux Phoebus anhelosque igne iugales
Grande iubar terras difundere iussit in omnes,
Clarus ubique nitet, non illum distinet a se
Foeda lacunosae facies conspecta paludis,
Non nemora hirta situ, puro redit undique vultu,
Nec quidquam de sorde refert, sed sordibus ipsis
Dat vitam variosque trahit de pulvere foetus.
Nunc age dum triplici circum tibi fumat acerra
Largus honos lateque pio fremit ara tumultu,
Perque fora et tanto sacratas numine sedes
Festa coronatas ducunt solemnia pompas,
O ades, alma quies, et motis leniter alis
Nostraque nectareo permulcens pectora tactu
Rumpe graves nebulas nostraque in mente tuere,
Ne dira antiquae sobolescant semina culpae;
Sim vates ubicumque tuus, tibi plectra parentur
Nostraque devoto sudent tibi carmina Pindo,
Sancte Vigor, quem cuncta colunt gaudentque fateri,
Quem mare velivolum, quem signifer axis et altae
Cum silvis volucres fluviique feraeque loquuntur.