17.
Nox erat et necdum furvam spoliaverat aethram
Sideribus pictâ coniux Tithonia pallâ,
Cum monitum caeleste viro testesque pudoris
Sopito auditae voces. Huic sole propinquo
Ardebat gravidae mens visa retexere nuptae
Eiusdemque uteri se credulitate labantem
Arguere et fidum comitem maiore deinceps
Sollertem obsequio et quocumque labore futurum
Spondere et docilem quavis pro sorte ministrum.
Phoebus ubi prima cunctas face presserat umbras,
Accedens pacti sociam frontemque serenus,
Os oculosque viro demissior, aequa profari
Candidus attentae dictis premit ora maritae:
“Quod mihi te, Virgo, sociali foedere iunctam
Sors potuit prius aequa pati, mirabar abundé,
Tanta quod absimili nupta est concessa iugali.
Nunc autem quid agam, vel quid loquar? Immortalem
Ventre geris paritura Deum promissaque maesto
Visceribus claudis, pietatis viscera Iudae.
Teque tacente sacer docuit me Numinis Ales
Ambiguum, pavidum, tuus et quo germine crescens
Grandescat venter. (Taceo, neque enim ulla pudoris
Me flexit non recta fides). Te coniuge felix
Dicebar, cum te Dominam sponsamque recepi,
Invenisse ratus superantem sidera gemmam:
Tanta fuit, quocumque prior tua gratia censu.
Hactenus ut propriae servire ad commoda nuptae
Concessum, te nunc mundi totius amorem,
Prodigium lucemque sequar, dominamque meique
Te Domini matrem, custos sincerus habebo.
Iamque tui pondus ventris demissus adoro.”