34.
Virgo autem ingenti cordis perfusa sereno
Laetitiae superante modum, videt aurea caeli
Atria divinumque Patrem geminasque paterno
Personas splendore pares; quarum una parentis
Lapsa sinu ventre augusto suscepta maritae
Virginis, immodicos hominum subitura labores,
Aeternam tenui subiecit hypostasin aurae.
Fatorum immensam seriem natique dolores
Poenalemque trabem agnovit: post visa reorum
Lucra et Avernales praedas, data basia patris
Excipit et clauso Virgo est sibi reddita caelo.
Illa sibi ostensâ, non per simulacra, sed ipsa
Numinis effigie propria raptuque beato
Mersa voluptatis pelago, quam nullus adaequat
Ingenii mentisque labor, felicibus hausit
Divinum labris nectar. Non segne fluentis
Ambrosiae iucunda vado, torrentis et instar
Virgineum penetrante animum, superare vetantis
Lassa viatorum tumidas vestigia ripas,
Cui fugiens siccas imber cito reddit arenas.
Par divinus erat Mariae caliginis expers
Intuitus summique boni concessa voluptas
Ad modicam fluxura moram, prohibente perennes
Nectaris aeterni carnis compage recursus.
Et licet illius potuisset copia lucis
Amissa ingenti Mariam torquere dolore,
Cum tamen aspecti bene docta volumine veri
Sic statuisse Deum nosset; cedente beato
Lumine, non animi, non pectoris impos utrique
Par sorti, ipsius placitis accedit Olympi.
Quantumvis autem postquam sibi reddita, magno
Conatu luctata animi formare prioris
Fortunae exemplar, speciem sed imagine quavis
Divinam fabricare impar, languentis amoris
Impete, continuis feriebat sidera votis.