24.
Ipse etiam tenerae praesul miracula prolis
Obstupuit Simon; qui dum ludibria lapsae
Componit noctis, somnique ostenta revolvit,
Miratur magis. Autumni diuturnior atros
Noctis, in Auroram promoverat umbra iugales,
Cum placidi Simon detentus imagine somni,
Virgineam vidit speciem: formataque nocte,
Non mage quam trimam referebant ora puellam.
Ignota effigies mystae: cui lumine grandi
Mox circumfusae, illibato surgere solem
Ventre videt, terrasque suo splendore repleri.
Depulso evigilat somno, nocturnaque librat
Ludibria; extremae Praesul sed omnia noctis
Ludibrium vix esse putat: stupet ille, nec una
Perplexa ostenti variat praesagia mente.
Aethra novos Phoebi cum mane recolligit ignes,
Supremumque vocant templi stata munia Mystam,
Impiger augustam Simon procedit ad aedem,
Ut repleat sacras solitis suffitibus aras.
Inde per auratos visit domicilia postes,
Debilior quae sexus habet, monitusque docetur:
Sancta Ioachimi quam ducat in atria Natam,
Expectare suum, iuncto cum sanguine, culmen.
Venit ut adversus graduumque in vertice sistens,
Virginis explorat vultus. Advertit eandem
Esse, puellari quam nox postrema figurâ
Ostendit faciem, qua se lusisse putabat
Umbrarum vacuis fallentem Morphea formis.
Attonitus mystes, tum quid sibi visio somni
Ludicra promittat, quid lux, quae trima puellae
Membra superfuso radiorum ornaverat auro.
Tum quae progrediens utero daret omnia Phoebus,
Clara tenebroso diffundens lumina mundo,
Serius expendit: quos menti oblata recondunt
Aut docent veros noctis ludibria sensus
Dinumerat, lumenque suis exquirit ab umbris.
Ast immissa animo penetrare insomnia frustra
Molitus, fatis istum committit honorem.