6.
Fortem animi sortita virum nisi acerba fuisset
Lingua, graves poterat probri sentire querelas;
Sed nitidae mentis robur convellere duri
Levitae nequiit ruditas: abit inde serena
Fronte Ioachimus. Rigidae tormenta repulsae
Numinis excusat placito, vultusque ruborem
Ingenuo candore premit, dentisque protervi
Dura nimis tacitâ tolerat convitia linguâ.
Et veluti rostro cum formidata rapaci
Mansuetas avido volucris petit ungue columbas,
Idalius visis tacitus praedonibus ales
Evolat et saevum fugiens ulciscitur hostem -
Sic Ioachimus laesi discrimen honoris
Non iacit in mystam, sed se meliore tuetur
Praesidio, cuius radiis caelestibus aptum
Pectus ad aeternam casus componit amussim.
Aegeum veluti spumat cum fluctibus aequor,
Ut stabilis tumidas suscepit arena procellas,
Dissipat albentem spumam - sic saucia curis
Mens, ubi divini placiti sua pondera fidum
Proicit ad litus, pelagi velut ira, quietam
Pectoris humani motus sortitur arenam.
Spectantur variis animi maeroribus angi
Connivente Deo, cuius sapientia taetras,
Saepe secuturi ciet ad suffragia nubes
Luminis; innocuum feriunt cum verbera pectus
Augurium splendoris agunt: sors tristis inertes
Sternit: ubi duros fortuna reciprocat ictus,
Splendidius reddit fortunae malleus aurum.