25.
Iam duplicem postquam Christus terrae ima reliquit,
Lustra dabant numerum, verae queis lucis egenti
Prima patrum voluit sudare industria Iudae.
Sed fidei steriles animos praebere labori
Exiguam, caeli quam ferret in horrea, messem,
Cum spectaret amans Iudaeae cura, salutis
Semina damnatis subtracta novalibus agros
In resides, meliore volat dispergere frugum
Proventu cultisque deos percellere saxis.
Ante tamen quam diserta migraret Idume
Messiae divina fides populisque remotis
Suave daret vitii posita lethale prementis
Libertate iugum, explorant materna fideles
Consilia heroes securaque lumina poscunt.
Illa sciens Nati imperium, superare iubentis
Discipulos totum, qui circumfunditur orbe,
Oceanum solisque vias Lunaeque meatus
Voce sequi; vastosque iacens procul insula ponto
Audiat hoc clamore Deum noscatque potentem
Cunctorum authorem scelerisque piamina discat;
“Ite viri,” dixit, “populoque inferte salutem
Qui procul est caeloque graves praedicite messes!”
Nec mora, conveniunt patres et sorte feroces
Partiti populos, sua quisque beante calescit
Regna replere fide convellere saxea Ditis
Obsequia ignotoque orbem componere vero.
Tunc MARIA suadente, parem quo sentiat omnis
Terra sonum, ne divisis non aequus inesset
Doctrinae sermo, caelesti Flamine docti
Per data communem credendi symbola normam
Expediunt, verae fidei quod symbolum aiunt.