17.
Quo tendis, Iosippe, abiens? Ad sidera dignus
Forte volas heros et scandis in astra, paternas,
Cuius eras Nestor, opes habiturus alumni?
Tutorisne pii merito te suscipit aequus
In sua regna Pater, servo devincta fideli?
Hoc poterat decuisse quidem rectumque putari,
Sed tamen aeterni certus fati obstitit ordo,
Qui caeli clausos immoto cardine postes
Vectibus et centum aeratis connexa tenebat
Ostia, nullo hominum merito superanda, priusquam
Clausa triumphanti prostrato Dite pateret
Ianua Victori, annorum per milia quatuor
Intentata, suis demum reseranda triumphis.
Quo tendes igitur Iosippe? Parentis Abrami
Excipiet te forte sinus vicinaque Diti
Umbrarum spatia, ingratas sine lumine sedes
Accipies? Quamvis fortassis Olympias una
Sit super, humanae scandant dum sidera mentes
Et laeto Messiae, illis revocere triumpho
E tenebris, iunctum inficias te his patribus ibo.
Plura patris nomen, quo te divina colebat
Proles, plus etiam iunctae tibi gratia sponsae
Plusque sui tutoris honor virtusque meretur,
Quam loca te caeci caperent ut tristia limbi.
Sed potius quaedam ignotae regionis amoena
Temperie Charitumque domo, sociatus Enocho
Thesbitaeque comes vati, expectare decebat
Messiae victricem animam, dum rupe sepulta
Membra resumpturi palmas sequereris Alumni.
Conveniens fuit ista tuae data praevia menti
Laurea, sidereo donec sublimis honore
Divina solem luce accedente praeires.