38.
Tempus erat, quo non pridem per rura solutus
Segnior admisit riparum vincula Nilus,
Phoebus in autumnum cum declinaret et umbras
Laxaret Meroe Libraeque in sidere Titan
Non foret augmentum sortitis noctibus impar.
Composito tandem consuetae margine ripae
Flumine, sat madidis visis a gurgite campis
Arboribusque satisque gravem spondentibus annum,
Turba dies bis quatuor agit Nilotica, laetis
Utraque post epulas animosa iuventa choreis:
His patrios laudare deos undaeque potentem
Frugiferumque Pharo mos est extollere Nilum.
Religio tunc caeca suas laxabat habenas:
Thura crematuris aperit sacraria mystis
Vana superstitio, damnatis ritibus aras
Incursare docet donisque implere deorum
Atria et effictis in Numina fidere signis.
Tunc nulla Isiacae friget sine thure iuvencae
Ara, nec amisso deerat suus ignis Osiri.
Isi, decus Nili, tua solum altaria maesto
Niliades clamore colunt et iusta perempto
Unà tecum omnes ululant lamenta marito:
Surdus inauditis cumulatur honoribus Apis,
Munusque Anubis habet, non est sine ritibus Horus,
Indigenae divam celebrant Bubastida nymphae.
Et canibus suus est cultus: crocodilon et ibim
Vota humana petunt: nullum est sine supplice monstrum.