Sed accidit tempus optatum magis quam speratum, ut uoti mei aliqua ex parte compos fieri sperarem. Nam quom superiori anno Franciscus Forgacius Rhacusium ad me domum uenisset, uir summa grauitate, multa magnarum artium et illustrium scientia ac sapientia ornatissimus, et rerum plurimarum, sed pręcipue Hungaricarum, usu peritissimus, Tuae uero Maiestatis ita perstudiosus, Dignitatisque percupidus, ut ex eo animum mihi tuum percipere liceret, quom de sermonibus, quos de praeclaris literarum studiis cum magna optimaque uoluntatis significatione rectissimoque iudicio habuisses, mihi narraret, plura ipse ab eo de regno et Maiestate Tua percunctatus sum, multa ille de ea memoriter et iucunde narrare solebat; me uero, uere quasi scienter addentem, admirans interrogauit, unde in regione tam remota ea sumerem. Tum ego illi auctorem certum ac fidei plenum, tamquam testem rerum Hungaricarum praeclare gestarum locupletissimum ac grauisssimum citaui. Cuius Franciscus miro uidendi desiderio accensus maiori studio a me contendere coepit, ut illum sibi ostenderem, ostensum uero perlectum atque probatum affirmauit auctorem talem, qualem splendida atque eruditissima ingenia probarent, et quali optimus quisque delectari posset, perindignum esse iacere in tenebris, qui rebus in Hungaria fortiter, magnifice et splendide post obitum Matthiae regis gestis ueritatis luce dignissimus gratum, iucundumque in sempiternae memoriae lumen possit et debeat afferre.