Vrancic, Antun (1504-1573) [1567, Prag]: Antonius Verantius episcopus Agriensis cardinali Commendone, versio electronica, Verborum 632, ed. Bessenyei Jozsef [genus: prosa oratio - epistula] [numerus verborum] [vrancic-a-epist-1567-04-05.xml].
Si vis in lexico quaerere, verbum elige et clavem 'd' in claviatura preme.
Mense Maio anni superioris Illustrissima Amplitudo Vestra dederat ad me litteras
Augusta, quibus singulari studio doctorem Illicinum, virum sane magno ingenio
excellentique doctrina mihi commendaverat eo nimirum nomine, ut, quantum per eum
favorem fieri possit, quem apud Reverendissimum Dominum Strigoniensem
Metropolitanum Hungarorum habeam, curare eundem cum eodem reconciliandum
delendasque omnes controversias, quas hactenus mutuo inter sese (alter maiori
non cedendo, alter minori dignitatem suam non summittendo) aluerant. Cui
Illustrissimae Amplitudinis Vestrae voluntati morem gesturus studiosissimus
alioqui mea etiam sponte eiusdem domini Illicini, amici mei veterani ac notae
rarioris, commodioris eaque cura ac solicitudine dudum occupatus multo
diligentius rem aggressus (adhibita argumentis meis, quum Illustrissimae
Amplitudinis Vestrae, tum etiam Illustrissimae cardinalis Augustani authoritate,
qui itidem scripserat ad me de hoc ipso negotio) nihil omnino pro meis viribus
rationum earum in hac harena praetermisi, quibus arbitratus sum id me
controversia ad optatam compositionem tantorum cardinalium auspiciis
existimationeque adiutum posse deducere eundemque doctorem Illicinum in
pristinam gratiam praesulis sui restituere. Nec multos dies praeterire passus ad
litteras Reverendissimae Amplitudinis Vestrae (quas quidem habeo iucundissimas)
largiore epistola respondi obiter eandem edocens de utriusque ingenio ac
moribus, de causis ipsorum controversiae, de difficultatibus compositionis
eiusdem. Item, quod ego non essem defuturus provinciae mihi demandatae quodque
sperare me in posterum idem negocium felicius tractaturus et ex sen [ERROR: no reftable :]57 In originali: Hec.
page tentia confecturus accessione nominis Illustrissimae
Amplitudinis Vestrae et Illustrissimi cardinalis Augustani – quo praecipue
utendum mihi esse proposueram –, et demum, quod, quicquid profecisse, haud mora
easdem Illustrissimas Amplitudines Vestras essem facturus certiores. Igitur
consumpto in hac harena uno ferme anno integro assidue lapidem hunc urgendo
summa solicitudine summoque conatu nihil omnino effeci, quod, quantum
Reverendissimus Dominus Strigoniensis in gratiam Illustrissimae Amplitudinis
Vestrae et cardinalis Augustani inducebatur ad indulgendum, tanto minus dominus
Illicinus de indulgentia antistitis sui cogitare videbatur efferens subinde
innocentiam suam et aequitatem causae suae exigens, questus insuper de quibusdam
iniuriis, quasi parem, non superiorem habuit archiepiscopum. Sic postremo, quum
iam ego diebus proximis in Bohemiam a Caesarea Maiestate accersitus a
Reverendissimo Domino Strigoniensi recessissem, data eidem domino Illicino
facultate aequitatem causae suae iure prosequendi rem omnem eius judicio
commisit. In eo tandem, quemadmodum postea ex amicorum litteris intellexi,
omnibus calculis convictus ac reus actus sententiae quoque canonicae coactus est
sese subjicere. Aiuntque, quod ad se summittendum et ad paternam sui praesulis
veniam amplectendam nec adhuc potuerit induci meo quidem magno dolore, quum ei
semper amicus fuerim et eruditionem eius maxime fecerim. Nec scio, quomodo iam
rem illius iuvare potero, nisi, si vel in parte aliqua Senensis gentis (sit
honor nationi) exuet vehementiam – de quo in genitura sua videtur nonnihil
copiosus hausisse – seque nostro sedatiori accommodandum curabit, quod et
demittere sese et attollere consuevit cursu rerum postulabante. Alioqui nec
Romana mansione usurus commode iuxta illud tritum: Quum fueris Romae, Romano
vivito more, quum fueris alibi, vivito more loci! Nam et Strigoniensis Valacchus
Transalpinus est et ego Dalmata, in Hungaria tamen fortunam et benedictionem Dei
assecuti, certe in eo toti sumus, ut genti nos accommodemus, apud quam vitam
degimus. Sed de illo Illicino hactenus. Ego plurimum cupio Illustrissimae
Amplitudinis Vestrae benevolentiam habere. Quodsi et in gratia eius esse potero
(de qua iam me proxime illius litterae securum faciunt), felicius agi mecum in
humanis rebus putabo, interim admodum eandem rogans, ut officiis meis,
quantulacunque illa esse poterunt, crebrius uti non dedignetur, quae quidem tam
propensa semper est habitura, quam quae propensissima. Nec ego quicquam habebo
gratius, quam quod eius gratia facere ac praestare potero.
Vrancic, Antun (1504-1573) [1567, Prag]: Antonius Verantius episcopus Agriensis cardinali Commendone, versio electronica, Verborum 632, ed. Bessenyei Jozsef [genus: prosa oratio - epistula] [numerus verborum] [vrancic-a-epist-1567-04-05.xml].
|