IO. FRANCISCI MARIAE MOLSAE AD BENEDICTUM ACCOLTUM CAR. ELEGIA
Ecquid, sepositis dum te iuvat optime veris
Hadriacis vitam ducere littoribus:
Et Venetos spectas cives, ausamque superbis
Stare urbem aeternum fluctibus arte notas;
Impositam septem suspiras collibus arcem,
Et quae te ereptum moenia celsa gemunt
Illic vel potius doctas componi Athenas,
Quae quondam toto iura dedere mari?
Romanae aut relegens prisca exemplaria linguae,
Iam magno confers cum Cicerone pedem?
Quicquid agas Accolet, simul mens nostra vagatur,
Observatque tuos, subsequiturque pedes:
Et quo tu veheris, vehitur fidissima lembo,
Nec te cum liquidas pernegat ire vias.
Ipse mihi videor nunc te tua fata loquentem
Audire: et casus nunc quoque flere tuos;
Et meminisse, olim quam forti pectore diros
Fulminis afflatus, contunderisque minas.
Territus utque mari divino est Cimber ab ore,
Sic te quaestorem extimuisse tuum.
Nunc pendere iterum videor scribentis ab ore;
Et bibula dulces imbibere aure modos:
Quos circum exciti ludant Delphines in orbem,
Et Phorci assultet curva per antra chorus:
An mihi, subductis vitae rationibus, amens
Accolti potero non meminisse mei?
Cuius opem expertus toties melioribus annis,
Fortunae potui temnere tela meae?
Ah potius peream, tali quam crimine turpis
Arguar, et firma non puter esse fide:
Te nostrae referent vivaci carmine Musae,
Ni me saeva nimis fata fuisse velint:
Tertia nam misero iampridem ducitur aetas;
Ex quo me morbi vis fera corripuit;
Quam lectae nequeunt succis ve potentibus herbae
Pellere; nec magico saga ministerio:
Vecta nec ipsa ludis nuper foelicibus arbor
Una tot humanis usibus apta iuvat;
Decolor ille meus toto iam corpore sanguis
Aruit; et solitus deserit ora nitor:
Quae si forte modis spectes pallentia miris
Esse alium, quam me, tu Benedicte putes:
Quid referam somni ductas sine munere noctes;
Fugerit utque omnis lumina fessa sopor?
Et toties haustum frustra Cereale papaver
Misceri, et medica quicquid ab arte solet?
Saevit atrox morbi rabies, tenerisque medulllis
Haeret, et exhaustis ossibus ossa vorat:
Haud alia Alcidem confectum clade suberbum
Oeteo memorant procubuisse iugo:
Illi Nesseo vestis cumspersa veneno
Usit dira humeris, intepuitque sinu.
Forte Iovi patrias votum sacrarat ad aras,
Extaque iam flammis impositurus erat:
Abdita cum tabes miseros depascitur artus,
Et premit indomitus fortia membra dolor.
Qualis ad Apidanum choreis exercita Menas
Errat; et in molli gramine fessa cadit:
Oechaliae talis domitor, Iovis inclyta proles
Concidit, et tristes dat sine mente sonos:
Nunc ferus exoritur, saevo nunc freno dolori
Laxat, et ipsa iecur vis generosa petit.
Ah, quoties nullo cernens se robore fulctum,
Atque lacertorum disperiisse toros,
Ingemit; eque imo vellens suspiria corde
Saepius haec secum tristia verba refert.
Hae ne manus raptum alte, vinclisque petitum
Tartareum quondam perdomuere canem?
Et toties laeto sternendam viribus anguem
Frangere Lernaeam non timuere suis?
Brachia Centauros nostra haec pressere furentes,
Pocula cum furens vertit in arma Pholus?
Quae si forte humeris, heu, nunc spectentur ab istis,
Fulcta olim nixu quis putet altra meo?
Scilicet una Oenei vecors me me edita partu
Perdit; et indigna perfida peste necat:
Quique stati Nemees monstrum contra, atque Erimanti
Pacavi trucibus vix loca tuta feris,
Foeminea absumptus fraude, atque immanibus ausis
Uror: et ipsa atro viscera felle madent.
Talia commemorans, tantisque doloribus impar,
Pallenti tristes ore ciet gemitus:
Consilium donec magno capit Hercule dignum
Stirpe sato, qua mox se probet, aetherea.
Ipse Pyram properans Oetei in vertice montis
Excitat; et maesta fronde coronat humum:
Impositusque rogo rapido se destinat igni;
Et tandem, coeli quae tulit astra, petit.
Subdidit aversus flammam Paeantius Heros:
Praemia cui fortis tela fuere Dei.
Non tamen est moriens Ioles oblitus amorum,
Tantum infixa animo cura, Deusque valent.