IN REDITU EX CRAETA
Contigimus metam: superis iam sacra ferantur,
Et patrios ornent florida serta Deos:
Exorata meis venerunt tempora votis,
Et requiem curis impositura meis.
Antiquae tandem mihi linquere littora Craetae
Fas erit, et patrios ad remeare lares.
Iam mihi nescio quid laetum sub corde resultat,
Et reficit sensus gratior aura meos.
Iam videor patriae colles discernere terrae,
Et notos celeri puppe subire sinus:
Iam videor patriis retinacula tradere saxis,
Et subito e summa desiluisse rate.
Ecce mihi veteres, gratissima turba, sodales
Obvia , ubi exceptos implicat alga pedes.
Qui posset nitidi radiantia sydera coeli,
Ioniique undas enumerare maris;
Ille et amicorum posset numerare meorum
Oscula saepe meis fixa refixa genis.
Quando erit illa dies meritis dignissima tantis,
Quam mihi candidior signet Olore lapis?
Qua fruar his, quae nunc, mihi spes praesaga futuri
Nunciat, et fausta vaticinatur ave?
Qua tandem e pelago nostro gratissima cordi
Aspiciam montes Illiris ora tuos?
Atque illos, quorum vivos sub pectore vultus,
Conditaque in medio nomina corde fero?
Aspicere, et gratas audire, et reddere voces
Detur, et exactas enumerare vias?
O quoties, quae sint gentes, quae nomina quaerent,
Quos veteres ritus Craeta, habeat ve novos.
Si qua etiam priscae superant vestigia famae:
Quid modo quae magnum iam tulit Ida Iovem.
Quid centum vario celebratae carmine gentes,
Caecaque Dedaleo structa labore Domus:
Multa super Craeta querent, super aequore multa,
Quae fuerint nostrae per freta tanta viae.
Ast ego cuncta suo referam memor ordine; pauca
Esse super veterum nunc monumenta virum.
Scilicet in cineres solvit cariosa vetustas
Omnia, quae priscis scripta leguntur avis.
Nec centum populi, nec quae Rhadamantus habebat
Regna, suae quicquam nobilitatis habent.
Vidimus antra super scabro pendentia topho,
Caecaque vix rabidis tecta colenda feris;
Intersepta rubis, putrique informia limo,
Semiurum memorant quae tenuisse Bovem.
Vidimus excelsae cunctis in montibus Idae
Praeter inaccessas iam nihil esse nives.
Nunc genus acre virum, pictisque insigne pharetris,
Plurima cui cordi gloria Martis inest.
Pone libens referam, laetis spirantibus auris,
Liquimus ut celeri Gnosia saxa rate,
Utque Cythereas primum superavimus oras,
Dum cadit a dextra Saeva Malaea manu;
Tenariosque sinus, ubi summo in vertice fumant
Infera Dulychio pervia claustra Duci,
Et Pelopis terras, et te nemorosa Zachynthos,
Et Samon, atque Ithacem Nestoreamque Pylon;
Et qua praeruptis se Neritos ardua saxis
Tollit, et Ambracio littora clausa mari,
Epyrique latus, coeloque Ceraunia iuncta,
Alcynoique novo regna superba situ;
Utque per Hadriacum tandem penetravimus aequor,
Conditur Ascrivio quo maris unda sinu,
Haec, et plura meis a me referentur amicis,
Dummodo sint nostrae fata secunda viae.
Talia, dum meditor, placido mea carbasa vento
Plena trahunt celerem per freta vasta ratem:
Iamque propinquamus terrae. Da tuta Palemon
Littora, Da placidos coerule Glauce sinus.
At vos humanos semper miserata labores
Ferte pedem votis Numina magna meis;
Ut tandem patriae contingam littora terrae,
Et fidos redeam salvus ut ante lares.

AD AMNEM GURDUM
Dic mihi: sic vitreis nunquam desertus ab undis
Semper eas solita Gurde per arva via:
Sic molles crescant circum tua flumina flores,
Et Phoebea tuas Arbor obumbret aquas:
Nec fera te rapidis exhauriat ignibus aestas,
Augeat aut densa frigida bruma nive:
Sed te consueto labentem leniter alveo,
Excipiat placido Doris amara sinu.
Dic age, nuda tuis dum lux mea ludit in undis,
Aut summo niveos abluit amne pedes;
Num tua concipiunt insuetas flumina flammas?
Tu quoque num gelidas ureris inter aquas?
Nec tibi turpe putas, si te quoque vicerit unum,
Quae posset magnos vincere forma Deos?
Ecce iterum veteres vernant in corde dolores,
Et subeunt animo dulcia visa meo.
O ego ne tali violassem lumina visu,
Qui dedit erumnis semina prima meis.
Quam mallem aeternis oculos claussisse tenebris,
Inque meos caeca ducere nocte dies.
Non ego tot lachrymas, tot cogerer usque querelas
Fundere, nec vanas tot sine fine preces.
Non ego tam tristes versarem pectore curas,
Ureret haec animam nec fera flamma meam.
Sed quid ego haec repeto? repetam tamen omnia demens,
Ut meus ex Dominae crescat honore dolor.
Qualis in eoo color est perfusus olympo
Humida phoebeis quum Dea cedit equis;
Qualis in opposita coeli regione videtur,
Quum subit occiduas Phaebus Atlantis aquas,
Aut qualem fractis promit de nubibus Iris,
Illius in toto corpore talis erat.
Me frons illa nitens miserum decepit, et illa
Aemula puniceis rubra labella rosis;:
Me levis incessus, placidique modestia gressus
Perdidit, et dulci lingua referta favo.
Me coma flava, suis quam praeferet ipsa capillis,
Si modo non renuat dicere vera, Venus.
Me niveae coepere manus, et pectus eburnum,
Binaque supremum lumina amoris opus.
Denique tota meos predata est Sylvia sensus;
Cui nihil in toto corpore turpe fuit.
Suspicor antiquos mendacia fingere vates,
Quum referunt veterum furta tot illa Deum:
Nam neque Laeda foret, neque dignor ulla priorum,
Esset ut in thalamis Iupiter usque tuis.
Ut Ganimedis avis: ut Taurus, et aureus imber,
Ut niveus fieres, haec meruisset, Olor.
Nec cantata tribus formosa Corinna libellis,
Nec nimius Galli flava Lycoris amor.
Lesbia nec docti versus celebrata Catulli,
Lydia nec latia facta beata lyra,
Nec Nemesis culti, nec Delia cura Tibulli,
Nec modo, quae tantum Cynthia nomen habet.
Digna nec ex priscis demum foret ulla puellis,
Ablueret niveos quae tibi vita pedes.
Sydera cur veteres non redditis invida vates,
Nostra quibus primum Sylvia surgat opus?
Aut mihi nunc vires cur non conceditis aequas,
Ut subeant humeri hoc onus omne mei?
Aeternum per me mea Sylvia nomen haberet,
Nec foret Aonio notior ulla choro.
Si tamen ingenio, vel si magis arte valemus,
Quicuid id est, Dominae serviat omne meae.
Sit mihi velle satis, dabit haec fortasse voluntas
Sedula, quod summa vix daret alter ope.
Forsitan et seros mea Sylvia vivet in annos,
Nec gemet alterius nobilitate premi.
Hanc ego Thessalicis volui pervertere Rhombis,
Surgeret in nostro quum nova flamma sinu.
Huius ego Illiricis sacravi nomina sylvis,
Lanigeras canerem quum puer inter oves.
Huius ego moestis deflevi fata querelis,
Falsa tulit, tantum quum mihi fama nephas.
Denique erit nostris notissima Sylvia libris,
Sola licet veteres invideatis avi.
Interea tu pro meritis mea Sylvia tantis,
Dulcia fige meis oscula mille genis,
Et mea cinge tuis formosis colla lacertis,
Et tege me tepido spes mea sola sinu.
Si quid et ulterius dederis, Craesumque, Midamque,
Vincam Divitiis; et Iove maior ero.

VINDEMIA.
Sacra corymbifero vindemia venit Iaccho:
Inficiunt patulos spumea musta lacus;
Laetitia plausuque fremunt nemora avia , et alte
Reddunt exceptos concava saxa sonos.
Libantur patrio passim per compita ritu
Grata salutifero pocula plena mero.
Salve o pampinei donum coeleste Lyaei,
Salvete Ogygii munera sancta patris.
Tu depelle graves nostro de pectore curas,
Laetificaque animum mollis Iacche meum.
Qui te rite colit, tantum horrida frigora curat,
Aethiopes quantum qui foret inter agros.
Aut qui in illiacos nondum bene comperit ortus,
Blemius exusti pauper arator agri.
Haec mihi lux multos rediit celebrata per annos,
Hac licet effusis nectere serta comis:
Hac licet annoso victum titubare Lyaeo,
Perque mea instabili ludere rura pede.
Festa semel toto haec nobis celebrantur in annos
O veniant semper candidiora precor.

AD POETAM BARBARUM
Dum tua Barbarico passim turgentia fastu
Miror, et attonita carmina fronte lego,
Quis deus huic inquam tantos inflavit hyatus?
Non foret his Helicon totaque Cyrrha satis.
His neque castaliae possent satis esse sorores,
Nec canere ad querulam doctus Apollo lyram.
Ista colant humiles vulgaria numina vates;
Quos iuvat exili plectra movere sono;
At tua, ceu geminis inflantur follibus, ora,
Quum tumidum rauco gutture carmen hyas.
Sit tibi Virgilius, tibi sit collatus Homerus:
Virgilius stupidus, bardus Homerus erit.
Quos igitur dictare putem tibi carmina Divos?
Et tua tam tumido nectere verba sono?
Fallor ? an haec Siculis squallens tibi dictat ab antris
Mulciber, irato qui struit arma Iovi?
Et movet Aethnaeos intra tua pectora folles?
Hinc tua ceu geminis follibus ora tument.
Quinetiam summo postquam deiectus olympo
Percussit tenero Lemnia saxa pede
Claudicat ipse Deus, cuius tu concitus oestro
Cuncta suis pedibus carmina clauda facis.
Ipse deus picea tegitur ferrugine: sic sunt
Et tua plus nigra carmina nigra pice.
Utque solet madidus cum fratre Pyragmone Brontes,
Et Steropes, multo quum caluere mero,
Ducere confusas gressu titubante choreas,
Et dare multimodos sed sine mente sonos:
Sic titubant, stultumque sonant, tua carmina; nec pes
Ipse, nec officium mens facit ipsa suum.
Tu tamen interea pergas, insane Poeta,
CondereTrinnacrio carmina digna Deo;
E quibus intortis venalia thura cucullis
Induat, et crispum pharmacopolla piper.
Hoc unum moneo; gelidi ne mense Decembris
Edere facta tuo carmina Marte velis.
Tunc etenim cuncti celebrant convivia Divi,
Saturnalitii quum rediere Dies:
Tunc ea Mulcibero solennia festa colenti
Non vacat, in numeros spiret ut ille tuos.
Sic tua quae Siculis non sunt calefacta caminis
Carmina, sunt Scythico frigidiora gelu.
Ergo age: furtivos tua sic dediscat amores,
Fidaque legitimo sit Cytheraea toro:
Tu Vulcane tui venias in carmina vatis,
Frigidus ut meritam sentiat ignis opem.

AD PHILIPPUM FABRITIUM
Dum mea sollicita curarum pressa caterva
Haud ullum posset mens reperire locum;
Torquererque levi, ceu saucia Cerva sagitta,
Aut vexata gravi panda Carina noto;
Nec potis optato demittere lumina somno
Versarem toto languida membra toro:
Extemplo nostras dulcis concentus ad aures
Pervenit Cytharae culte Philippe tuae;
Discussitque meas grato modulamine curas,
Et solitus rediit per mea membra vigor;
Quale levis Zephyrus fessis sub sydere Cancri,
Aut sopor, aut placido murmure limpha sonans:
Quale quies aegris, optataque littora nautis
Tale mihi cytharae carmen et aura tuae.
Quot Laedeus Olor placidi super amne Caystri
Ore movet varios deficiente sonos:
Aut quot districto format phylomena palato,
Dum miserum querulo gutture deflet Itym:
Tot mihi mellifluos cantus sentire videbar,
Quos percussa tuo pollice plectra dabant.
Desinat Ismarium mirari fama Poetam,
Atque Amphionam saxa secuta lyram;
Cogentemque suo Delphinas Ariona cantu
Insolita in medio pondera ferre mari.
Hic novus est Orpheus, hic Methimneus Arion,
Hic Aracintheas pascere dignus oves.
Non hic saxa movet, non horrida corda ferarum,
Robora non summis detrahit alta iugis;
Sed movet humanas mira dulcedine mentes,
Pectoraque insolito capta stupore ligat.
Quinetiam sensus, animasque, abducit ab ipsis
Corporibus, querulas dum movet arte fides.
Mitescent Furiae, claudet tria Cerberus ora,
Dum ferit hic docta fila sonora manu:
Liber erit Tytius, comprehendet Tantalus undas,
Sisyphus in summo colle reponet onus:
Nec rota raptabit miseros Ixionis artus,
Nec toties Stygias urna resumet aquas:
Suavius haud summo (sit fas mihi dicere ) coelo
Delius immensum personat ante Iovem.
At tibi pro tali faciles sint munere Divi:
Audiat has placida Iupiter aure preces;
Ut quum Nestoreos foeliciter egeris annos,
Protinus Elysiis adnumerere choris.

AD HIERONYMUM BERTUTIUM ATTICUM CONSOLATIO / IN MORTE CONIUGIS.
Attice, Romuleae quem summa peritia linguae
Pene facit magno cum Cicerone parem;
Cuius rarus honos, vulgataque gloria lumen
Astruit Illirico non mediocre solo.
Legimus assiduis tua carmina plena querelis,
Elicit e medio quas tibi corde dolor;
Coniugis extinctae dum tristia funera defles,
Abstulit a thalamo quam fera parca tuo.
Me quoque crede tui partem sentire doloris:
Hoc tuus ex veteri foedere poscit amor;
Qui non illachrymat, flentem dum cernit amicum,
Nescit Amicitiae quid sibi iura velint.
Ergo amor, et pietas, duo maxima vincula mentis,
Saepe tuis cogunt me lachrymare malis:
Nam neque tot lachrymas, neque tot suspiria fundit
Orba parens uteri pignore facta sui:
Perdidit unanimem nec quum soror anxia fratrem,
Qui lux una suae, spesque sororis erat:
Filia nec gemino pariter viduata parente,
Nil videt in vacua quae superesse domo:
Denique , si pariter coeat genus omne dolorum,
Pars tamen, omne tui parva doloris erit.
Alcyonum sunt victa tuis lamenta querelis,
Quae renovant tumidi quum fremit ira maris;
Et gemitus quem tristis agit sine compare, Turtur
Et cum Threicia pellice moesta soror.
Urit adhuc animam stimulis praesentibus aegram,
Quae volat ante oculos coniugis umbra tuos.
Haec te pervigiles cogit traducere noctes,
Et lachrymis viduum saepe rigare torum.
Spinosas serit illa tibi sub pectore curas,
Et claro offundit nubila nigra die.
Hoc sine nulla tuae veniunt solatia menti,
Esse nihil gratum, nil tibi dulce potest.
Quicquid erat gratum, quicquid tibi dulce, sepultum est:
Delitias operit invida terra tuas.
Illa tegit lususque tuos, risumque, iocosque:
Obruit illa animi gaudia cuncta tui.
Sed tu ,dum lachrymas, dum questus fundis inanes,
Surdaque dum gemitus dissipat aura tuos:
Forsitan illa tuos ridet secura labores
Flammiferi summa de regione Poli;
Hic ubi coelicolum sedes tenet aurea Regem,
Aureaque aethereos continet aula patres:
Nam, si quid spectata fides, probitasque meretur,
Denique si sanctis moribus astra patent;
Illa quidem summo est dignissima vivere coelo;
Spiritus aetherei convenit ille choris:
Aut, si vera ferunt, certas post funera sedes
Elysios castis Manibus esse locos;
Hic ubi perpetui narrantur tempora veris,
Et Casiae viridis Ambrosiaeque nemus:
Illic formosas inter sedet Heroinas
Forsitan, et pulchro pulcrior ipsa coro;
Et modo lethaei spatiatur in aggere fontis,
Colligit et niveas, purpureasque Rosas;
Astruit et capiti vario de flore corollas,
Iucundoque suos implet odore sinus.
Forsan et inde tuos saepe est miserata dolores,
Et daret haud dubiam si licuisset opem.
Sed fati lex dura vetat, quam viribus ullis
Irritus est speres si revocare labor.
At revocat pietas, et blandae gratia linguae,
Et pariter mistae cum pietate preces.
Infera Threiicio patuerunt ostia vati,
Dum caneret querulae consona verba lyrae.
Umbrarumque ferunt captum dulcedine Regem
Euridicem cupido restituisse viro.
Nec ferus ille canis sparsis per colla colubris
Propositum potuit flectere vatis iter:
Nec minus assiduis Proserpina mota querelis
Dicitur humanis indoluisse malis;
Reddidit Emathio, quum charam Alcestida Regi
Illius subiit quae moritura vices:
Illa eadem vanam dilecti coniugis umbram
Misit in amplexus Laodomia tuos:
Et licet umbra foret, placuit tibi coniugis umbra,
Iamque tui levior pectoris aestus erat.
Ast ubi se tenues fugiens dissolvit in auras,
Te ferus armavit in tua damna dolor:
Aeneam pietas; pietas deduxit Ulixem,
Cernere ut extinctum posset uterque patrem:
Innumerosque alios, quorum vulgata per orbem
Nomina, ab antiquis scripta leguntur avis.
At tibi nec pietas, nec passim cognita virtus
Attice facundae nec valuere preces.
Nil valuit vox illa tuae dulcissima Musae,
Aemulaque Orphaeis carmina culta modis:
Nanque preces, lachrymasque tuas, tua carmina venti
Dirripiunt, voto non potitura suo.
Haec quoque , crede mihi, veterum monumenta virorum
Finxit ad arbitrium Graecia vana suum:
Nam semel infernas quisquis penetravit ad undas,
Rursus ad aethereum non redit inde diem.
Quid superest igitur? nisi, quod reparabile non est,
Ex animo iubeas ut procul ire tuo?
Pone modum lachrymis, nec tantum indulge dolori:
Pernitiem lachrymae saepe dolorque ferunt.
Testis erit Niobe, testis tibi turba sororum,
Eridani vitreas quae super astat aquas.
Testis erit, propria qui captus imagine vidit
Flens sua purpureo corpora flore tegi.
Et, quae clausa cavis respondet vallibus Eccho.
Versaque in aeternas impia Biblis aquas;
Et quae praeteritos suspirans Solis amores
Vertitur, igniferum qua rotat ille caput;
Nec minus et pompis feralibus apta Cupressus,
Quam iuvat assiduus nunc velut ante dolor.
Haec dixisse sat est, quanvis et plura supersint,
Quae foret hic ingens enumerare labor.
Haec subeant exempla tibi, luctuque represso
Solentur casus damna aliena tuos.
Est dolor hic magnus (dices) et causa doloris
Maior, et humanae negligit artis opem.
Difficile est fateor, tantos compescere luctus:
Convenit at cunctis rebus inesse modum.
Nanque hanc immensi faciem, quam cernimus orbis,
Quattuor in cuius sunt elementa sinu;
Si riget assiduus tepidis sine solibus imber,
Esset inhumanis vix habitanda feris:
Sin ferat aeternos sine gratis imbribus aestus,
Torrida non homini, non erit apta feris.
Fert tamen illa homines, nec non genus omne ferarum;
Natura alternas sic variante vices,
Ut quum tristis hyems gelidos effuderit imbres,
Cesserit et Boreae vis fera, visque Noti,
Incumbant placidae coelo Zephyritidos aurae,
Vestiat et nudam vernus amictus humum.
Aspice ut omne nemus summis nova germina ramis
Extulit, et laeto gramine terra viret.
Hic violas, illic formosa papavera cernis,
Canaque corythio lilia mista Croco.
Attamen hic glacies; illic paulo ante videbas
Grandinibus mistas cuncta operire nives:
Atque ubi ventorum rabies violenta fremebat,
Spirat ab occiduo nunc levis aura mari.
Undique iucundo resonat nemora avia cantu,
Dum passim dulces dulce queruntur aves;
Testanturque novi foelicia tempora veris
Esse per assiduos semper agenda iocos.
Tu tamen interea tristes sub pectore curas
Volvis, et ingrata est brumaque verque tibi.
Hactenus immensi processerit ira doloris:
Ultima moestitiae meta sit ista tuae.
Tristia nulla decent, sed gaudia laeta poetam,
Flumina Gorgonei qui semel hausit equi.
Tu sacer es templi Aonidum, Phoebique Sacerdos,
Qui tua castaliis ora rigavit aquis.
Te risus cantusque decent, lususque perenne,
Te decet et laetos semper habere dies.
Ergo age, Dalmaticae rarum decus Attice gentis,
Discute iam mentis nubila nigra tuae.
Aspice quid deceat vatem ,quid denique , tantum,
Cui modo nostra parem non habet, ora virum.
Nec tibi sit tanti quanuis carissima coniux,
Quique tenax imis ossibus haeret Amor,
Immemor ipse tui videaris ut esse decoris,
Debet enim magnis cedere cura minor.
Illa quidem summo (sit phas mihi credere) coelo
Seu quaecumque piis manibus ora datur;
Te te hora ex illa miseratur triste querentem,
Forsitan et tales fundit ab ore sonos.
Chare mihi coniux, quondam dum vita manebat,
Plus oculis multum, plus animaque mea:
At nunc chare mihi, quantum nec dicere verbis
Possum ego, non animo concipere ipsa meo:
Parce meam tristi gemitu turbare quietem,
Et sine me placida pace perenne frui:
Haec tua nanque meam turbant suspiria pacem,
Rumpitur hoc querulo nostra dolore quies.
Sed, si tantus amor, si te iuvat Attice nostro
Connubio aeternos continuare dies;
Vive pius, nostraeque sequens vestigia vitae,
Carpe salutiferas versus ad astra vias.
Sic ego te meritis modicum post tempus onustum
Excipiam, et charo comminus ore furar;
Atque hic aeterni vinclis iungemur amoris,
Terminus et nostri nullus amoris erit.

DIALOGUS AMATORIUS
IUVENIS AD VIRGINEM
Unde tibi haec mea lux accessit lucida lampas
Fulgurat ex oculis quae velut aethra tuis?
Unde superciliis hebenum tibi? crinibus aurum?
Unde recens patula fronte resedit ebur?
Unde tibi haec roseis haerent coralia labris?
Insitus hic teneris est rubor unde genis?
Unde tibi haec duplici, quae format in ordine dentes,
Candidior prima candida gemma nive?
Unde tuum poliunt levissima marmora pectus?
Unde tuo turgent aurea mala sinu?
Unde hic rarus odor, quem spirat anhelitus? unde est,
Qui fluit hic dulci dulcis ab ore favus?
Unde tibi parta est haec denique gratia formae?
Hic decor? hae Veneres? hi (mea vita) sales?

VIRGO
Solis Amor radios, necnon duo sydera coelo
Detulit Arctoo sydera iuncta polo,
Aethyopum sylvis hebenum decerpsit, et aurum
Gangis, et auriferi legit ab amne Tagi.
Eruit a Siculo coralia rubra profundo:
Additur hic rubri lucida concha maris.
Hesperides illi sua poma dedere, suumque
Mel dedit Hibla, Paros marmor, et Indus ebur.
Mille peregrinos Panchaia misit odores,
Nec poestana suas non dedit ora Rosas:
Gratia cum geminus sua dona sororibus illi
Cuncta dedit; Veneres, et Venus ipsa suas.
Haec oculis, haec dona genis, haec dona labellis,
Inque superciliis abdidit ille meis.
His mihi delitiis, frontemque sinumque comasque
Imbuit , his totam me decoravit Amor.

IUVENIS.
Redde iubar Soli, coelo sua sydera, sylvis
Poma, hebenumque suis, et sua dona mari.
Redde aurum fluviis, et odores redde Sabaeis,
Redde suum propriis marmor, eburque locis.
Redde rosas campis: et apes sua mella resumant:
Tu quoque, quod dederas gratias rursus, habe;
Redde suas Veneri veneres; sua munera Amori:
Et tibi residuum dic mihi numquid erit?

VIRGO
Omnia quum dedero, quumque omnia munera reddam,
Me quibus insignit, me quibus ornat amor,
Fortis adhuc superest medio sub pectore Gorgo;
Non puer hanc Veneris, non Venus ipsa dedit.
Uno eodem partu mecum fuit edita; mecum
Vivit, et extremos est subitura rogos.
Haec mihi lascivas abigit de pectore curas,
Nullus ut introeat in mea corda calor.
Haec mihi sola sat est, ne vincar ab hostibus ullis;
Et tutam feritas me mea sola facit.

IUVENIS
Haec igitur bona, quae mihi tam formosa videntur,
Nec tua; nec longos sunt habitura dies:
At tua, at assiduos tecum mansura per annos,
Gorgonea feritas non feritate minor.
Quid faciam infoelix, si quod iuvat, est breve munus
Alterius; proprium, quod nocet, illud habes?

VIRGO
Scilicet, ut caeca solvens caligine mentem
Non bona, quae fugiunt, sed bona mentis ames;
Est breve forma bonum, sed mens formosa perenne,
Authori similis permanet ipsa suo.
Sic tibi mitis erit, quae nunc riget aspera Gorgo;
Et nostro poteris semper amore frui.

IUVENIS
Ite cupidineae nostro de pectore curae,
Et procul insanus mente recedat Amor.
Hoc aurum, has gemmas, hoc mel, hos denique flores,
Quicquid erat, stultus quo capiebar amans,
Has ego delitias animi ceu signa putabo;
Et velut in speculo mentis amore fruar.