DE SYLVIA
Dum mihi se facilem nuper mea Sylvia praebet,
Implicat et niveas per mea colla manus;
Mutuaque apprehensis coniungimus oscula labris,
Oscula, quae Paphiae vix imitentur Aves;
Obstupuere mei mira dulcedine sensus,
Nec stetit in proprio spiritus ipse loco:
Immo libens summum pervenit ad usque labellum,
Sed parat tacita proripere inde fuga
Scilicet ut dominae iucundo exceptus ab ore
Largius optato posset amore frui.
Interea parilem vim lux mea sensit amoris,
Seque anima visa est destituente mori.
Mira fides, mea dum properat, festinat et illa,
Illa anima est animae mista repente meae.
Sic mistus pariter geminus concrevit in unum
Spiritus, atque unus pectora bina colit.
Ex illo par affectus, par sensus utrique est.
Sumque ego pars melior illius, illa mei.