(3) Equidem (ita me Deus amet!) bellum sponte non infero, sed propulsare contendo, nihil unquam mihi magis cordi fuit, quàm pacem cum quovis hominum maxime cum Episcopis inviolabiliter conservare, nisi boni Patres ùt coeteri mortalium, copia rerum cor

rupti nobis immeritissimis ultrò arma prava libidine dominandi intulissent, nosque terris avitis spoliare conati fuissent. Arma sumpsi, castella hostibus Patriae ademi, quo mihi ac popularibus subditisque meis otio frui absque armis liceat. Quodsi quispiam uas atque Praes fuerit, ne metuere perfidiam et lupos habeam nevè de caetero huiuscemodi nobis a fastuosis illis Archisinagogis (nam Pastoribus dicere religio est) contingam actutum omnia reddam: Aliter nunquam committam, ut tam stultus videar, ut e manu manubrium mihi eripi patiar, aut memet ultrò atque meos ludibrio effoeminatis Antichristis atque prodigiosis Eunuchis esse sinam. Nemo magis concordiam christianam labefactat, non sacris literis interpretandis, aut ediscendis sed liberis dant operam, Liberum amant, divitias congregant, regna, gloriam, dominationem avidissime appetunt. Pro hisce nobiscum sanguine ovium decertant, Christi paupertatem, comitum eius et discipulorum simplicitatem non solum non aemulant sed irrident quoque, atque antiquare conantur. Si Antichristi non sunt, quid aliud obsecrò sunt? Estne isthuc pascere oves? amare gregem? regna, opes, aliena appetere, pro gloria, dignitate degladiari, oviculas opprimere, occidere, belligerari, Christi praeceptum invertunt, donanti tunicam et pallium

vi auferunt. Quis tam ferreus, ut verius dicam, tam stolidum peius fuerit, ut superbiam, fastum, perfidiam, fraudem, flagitia, scelera, luxum, avaritiam nebulonum aequo animo ferat? Peiores Turcis, Saracenis, Tartaris, Iudeis sunt, plus his omnibus Christianae simplicitati officiunt, libertatem Christi sanguine partam excindere conantur; dominationem modestiae episcopalis obliti arripiunt. Cum nostri servi sint, ipsi dominari contra ius gentium, adversus leges, auspicia et oracula divina, Dominos et Principes sibi servire volunt. Scitum est vulgi proverbium: Sacerdotes superstitionum praestigiis caliginem oculis offundere mortalium et ceremonijs, carminibusque cassis, veluti Mandragoro soporifero poculo mentem mutare, et humanis animis atque sensibus stuporem propinare. Numquid Pastor aut oves tondet aut mulget; nonnè nuncius rem Domini atque eorum, ob quorum utilitatem mittitur, agere debet? Proinde a saevo et nobis iniquo Pontifice ad aequum Pastorem, pientissimumque Patrem, qui in coelis est, Deum Optimum Maximum provoco.