Lucas Maurocenus Sibenicensis Dalmata Ordinis Praedicatorum Reverendo Domino Hieronymo Sacrato Nobilissimo Patricio Ferrariensi, utriusque Juris Doctori sapientissimo, Prothonotario Apostolico, ac Auditori Reverendissimi Cardinalis Neapolitani Divi Oliverii Caraphae Protectoris Praedicatorum Ordinis salutem plurimam dicit.

Quum saepe mea mente revolverem, Virorum Prudentissime, nostra tempestate degentium, tui olim Parentis Jacobi tum mores sanctissimos, tum prudentiam in rebus gerendis integerrimam, ita ut non solum Ferrarianis Patriciis, verum et totius Italiae Primatibus, unicus in Orbe Phoenix, visus clarior haberetur, ut liquido patuit Hercule Duce omnibus saeculis celebrando, qui sui, omniumque suorum perpetuam in terris reliquit memoriam, consilio tanti Patris, ad te calamo parcere decrevi minime, quo certior fieres, Pompilium tuum clientulum, et mihi fere Germanum et Praeceptorem ad me venisse, cujus non me latuit Opus, cui Titulus est Solimaidos, a prima Apellaicae Gentis urbe sic dictus, a quo oriundus est ille rerum omnium Conditor Cristos, quem cuncta hic inducit creantem, ex adoptione tanti Viri filius Jacobi Sacrati tui olim Genitoris Barbula, in quo Creationem, Lapsum, et Reparationem Humani Generis adeo concinne cecinit, ut alter suo carmine Maro videatur; nec miror, studuisse potuit, ut id, et majora efficeret; habuit enim Praeceptorem clarissimum Joannem Raphanellum Ferrariensem, utriusque Philosophiae facile Principem dixerim, et hac nostra tempestate Musarum decus, a teneris unguiculis colentem Fontes Aonios, nunc Sacri Palatii Apostolici Magistrum, Fidei Nostrae, ut ita dicam, jam collapsae timonem validum, et Georgium Babbam Sibenicensem Ordinis Praedicatorum Fratrem, Bachalarium Perusinum, in quo daretur virtus Literaria sicubi non reperiretur, et a quo non vacasset Religio, illam si quispiam niteretur dedecorare. Hoc ipso persuasi Pompilio meo, ut ipse Tibi, qui tanti Patris mores imitaris, non ab re Sacrati vocitati, tanquam sacros colentis ritus, tale dicaret opus. Illud ingenue, et audacter pronunciare ausim; opus esse varium, et in ipsa varietate constans, in tris divisum Libros; ingeniosum est, et accuratum; et in Cristiana Historia tantum gentilis eloquentiae expressum, quantum isto aevo non dico sperare, sed ne optare quidem potuissem. O si videres Libros Quatuor ejus Illyridos, in quibus est maxima pars tuae perpetuae vitae, et aeterna fere memoria Reverendissimi Oliverii Caraphae Cardinalis Neapolitani, te stupor invaderet! Hos nondum edidit, a suis odiosus, ut nosti, virtutibus, et bonis moribus adversantibus. Delectat, et prodest Pompilius noster; hunc aetas nostra profecto, omissis fabulis, legere deberet; in quo virtute praediti, et studiosi Cristiani dogmatis, quicquid ad hoc attinet, lepidissime totum invenient. Hoc Poema Tibi dicavit cum suasione mea, tum quia cum eo simul te, ut Parentem, amo, et observo. Auctoritate tanti Poematis, et tuis sanctis moribus, generosis Parentibus ortus, facile omnium virtutum princeps inter Mortales haberi poteris. Quare sui Pompilii lucubrationes aequo animo suscipe; is enim, quidquid est, Deo, teque Duce, id totum sibi vindicavit; qui quamvis altiora scrutetur cum Physicis, tum Divinis rebus, ne tamen apud eos, qui virum ignorant, obrutus inundatione tam profundi Pelagi, ocio torpere videatur, quandoque se confert ad dulciores Musas; quem spero, tandem majora tibi daturum munera, cui me, ipsumque commendo.

Vale.

Ad Lectorem Petrus Paulus Modestus Viterbiensis.
Qui colitis summi, Juvenes, mandata Tonantis,
Cuique sacri licuit carpere Montis iter,
Dum vacat, hunc celebrem pigeat ne cernere Librum,
Nam poterit vobis ferre salutis opem;
Barbula quo rerum sapiens primordia Mundi 5
Edocet, et vastas Deucalionis aquas.
Clara Redemptoris nec non vestigia Cristi
Detegit exemplis non aliena bonis.

Ad Reverendum, et generosae Sacratae stirpis Prolem Hieronymum Ferrariensem utriusque Juris Doctorem, Prothonotarium Apostolicum, et Sapientissimum Auditorem Divi Oliverii Caraphae Cardinalis Neapolitani Senioris Michaelis Parmensis Carmen.
Quae Tibi nunc cecinit magno compulsus amore
Barbula Pompilius, Ferrariane Decus.
Quo Duce Calliope Vatem est sortita disertum,
Haec capias animo, Ferrariane, bono.
Verus amor, sincera fides succurrit ubique, 5
Hac pro re parva magna parare potes.
Dant Arabes casiam tibi, clarae Hieronyme stirpis
Sacratae decus; at Barbula Pompilius
Versibus his tribuit sancti primordia Mundi,
Addidit et vastas Deucalionis aquas; 10
Quoque Deus natus Terris satis oblitus annis
Admissis Hominum sydera celsa dedit
Huic Generi tandem. Nullus perversa susurret
Hoc opus inspiciens, si caruisse licet
Invidia, quae tristis summa cacumina clarae 15
Virtutis petiit Tartara tetra colens;
Nam nunquam moritur vita senescente caduca
Livor edax, semper conscia corda premens.
Quare pergratum, noster Deus, accipe munus,
Sperge nec, exiguum sit licet; inde vale. 20

Ad Reverendum Patrem Stephanum Stancharium Praedicatorum Ordinis Fratrem, Familiarem, et Comitem gloriosi Patris Joannis Raphanelli Ferrariensis, acutissimi Theologiae Doctoris ejusdem Ordinis, Magistri Sacri Palatii Apostolici, Pompilius scribit Carmen, quocum hortatur, ut roget illum, quod facile permittat, ut hoc Opus imprimatur.
Quo Probitas, quo sanctus amor, quo vera Fides, et
Omnibus in rebus fulsit ubique viris,
Stephane, Stanchariae stirpis lux alma decusque,
Ipse mihi foveas viribus assiduis,
Aere cavo stringi permittat sancta Libellum 5
Atria Pontificum qui domat, ipse Deus
Alter, Ferrariensis honos, et gloria Gentis
Hesperiae Raphanus: hoc precor, ut facias.

Ad utriusque Philosophiae facile pricipem, Theologorum Decus, et Vatem clarissimum, Magistrum Joannem Raphanellum Ferrariensem, Ordinis Praedicatorum, Sacri Palatii Apostolici Magistrum, Pompilii Carmen, quo rogitat, ut Opus imprimatur, sine cujus venia nihil Romae aere cavo stringi potest.
Perge, Liber, propera, nec te sera vita moretur,
Ad Raphanas aedes, talia dicta movens:
Virtutum, et Fidei splendor, Raphanella Propago,
Ad Te nos misit Barbula Pompilius
Alme Pater, sanctas nos nunc advenimus aedes, 5
Ut faveas Vati viribus ingenuis.
Te sine namque suis dabitur nec gloria Musis;
Et Duce Te magnum nomen in Orbe feret.
Fama datur nulli Domino nec gloria major,
Praesidio servum quam relevare suum: 10
Regibus hoc proprium est. Qui sancta Palatia servas
Pontificum, faveas, Musa superba, petit.
Quare, sancte Deûm, timido succurre Libello,
Et votis faveas, officiose, suis.
Largus erat Caesar: Tu noli dicier olim 15
Caesare ab hoc alius, sidera celsa petent
Viribus, ingenio, et tot jam virtutibus auctis,
Semper Apollineae clarus in arte Lyrae.
Imprimat hoc opus, ecce petit nunc Barbula Vates,
Et notet artifici ruga magisterio. 20
Villa dedit genitum Nova nobis ecce Joannem,
Haec cavo prudens ipse subibit onus.
Quasi Tu dederis sibi prospera vota precanti,
Perpetuo vives carmine namque suo.

Pompilius ad Librum.
Parve Liber, visurus lucem, carcere ab isto
Exi, nec dubites cernere ubique Viros.
Namque Tibi dabitur fautor coelestibus oris
Demissus vates ordine Chiriacus
Nicolaos Alemana clara ab origine Proles, 5
Cui data cura quoque est ordinis egregii
Nectoris hic tecum felix per saecula vivat,
Virtutis cultor, Relligionis amor.

Ad Clarissimum, et Nobilissimum Dominum Hieronymum Ferrariensem, divinae fere stirpis Sacratae Prolem, et Decus, Pontificii, Caesareique juris moderatorem, Prothonotarium Apostolicum, atque Auditorem Reverendissimi Cardinalis Neapolitani Oliverii Caraphae, Protectoris Praedicatorum Ordinis, Pompilii Carmen, quo sibi dicavit opus.
Ille ego, qui quondam maestus turbabar ubique;
Nunc nunc, Caraphici Moderator maxime Tecti,
Ferrariensis honos qui diceris, atque putandus
Alter namque Deus nobis; cui signa colossi,
Pyramidumque apices, altisque imposta columnis 5
Atria decrevi dare, dum Capitolia sacrant
Romani Cives, summa pietate colendo,
Virtutum decus, et magna aevi gloria nostri,
Sacratae stirpis per saecula clara Propago,
Indice quo vixi, colui quo rura sororum, 10
Quoque diu merui virides decerpere Lauros,
Atque tuo quondam sacro Genitore Jacobo
Pompilii Vatis, semper fidissime Pastor
Optatae lucis, quem nostro nulla vetustas
Carmine consummet , nec rodent nomina vermes 15
Sacratae Prolis certe, dum rexerit artus
Spiritus inclusus nostris compagibus, artis
Hoc precor oblatum tranquillo pectore munus
Hospitio dignare tuo, cognoscere sacros
Instituit ritus, quibus atria sacra coluntur. 20

Ma. Io. Policarpus Seueritanus Sibenicensis Dalmata predicatorus Illustri principi Guidobaldo Ruerio, Castriduranti Comiti inuictissimi, Vrbini et Sorre Ducis, Francisci ma. filio. S. P. D.

[ERROR: no reftable :] Potus tyro Vir grauis Edito hoc opusculo, mi princeps, sepius conueni Egregium Virum, prudentia et omni probitate perspicuum Petrum Tyronum Calliensem patritium Rueriae Seretriaeque domus facile seruum cui olim ea tempestate qua Caesar Valentie Dux Alexandri Pon. Max. filius flagraret in auum tuum illustrissimum Guidobaldum, Vrbini ducem erat tutelle T. clarissimus pater, quo cum Gallias et Hispanias peragrauit ut eum saluum redderet, hocque domi et rure quo se aestiuo tempore conferebat Pianiuantagii semotum humanis curis, quod et etas iam senescens et uitae suae modestia expostulabat, ubi obiter nobis fuit sermo, de diuinis rebus, quibus oppido oblectatur, audissetque nos edidisse libellum de mundi origine lapsu et reparatione eiusdem, non eo more quo olim gentes edocuerint, uerumenimuero quo deus optimus maximus sanctis uatibus enarrasse creditur quibus ab impia secta Maumethana differimus quae risu potius est explodenda quam refellenda rationibus quibus res apretissima non indiget, hortatus est ut honestius haec nostra lucubratiuncula in publicum exeat, et cum nouitatis

-- Aii-r --

gratia auctoritatem quoque apud lectorem haberet, qamuis olim in molli incude pressa fuit cuiusdam Barbule agnomine, non Policarpi, nunc grauiori ere emissam tibi mi princeps, quod et ego concupiebam dicari uoluit, nec ab re tibi est pater illustrissimus [ERROR: no reftable :]Laus ducis Urbini. Dux Franciscus Maria in maximis et belli et pacis tempore negociis exercitatus, quem ueluti alterum Martem hostes exhorrent, et nunc belli et pacis arbitrium et moderatorem uniuersa Italia habet et reueretur, praecipue Adrianus VI. sanctissimus Pon. Max. cum R. pub. Florentina hylari animo et serena florente complexus est; ipse pro tutore totius ecclesie, illi uero pro duce Fluentini senatus, nec a b re, quoniam Dux inclytus Romanorum procerum more res Italas et armis moderatur et honestis moribus illustrat, et quem indigentem appellari liceat et in templa recipi ut cui par gratia referri non possit, hinc saltem exoluatur quandoquidem tumultuantem Italiam et res nouas molientem sedente Iulio eius patruo et tuo auo Pon. Max. eius opera atque industria quamuis tunc esset iuuenis pacatum et quietum reddidit; quid fiet post hac, cui et Hector et Achilles in bello facile cederent, uisis tot et tantis rebus, et curis quibus in afflictatu Italia se ubique strenue gessit ad Picenos, Gallos Transpadanos, Insubres, et Emilios nouit haec omnia Felsina praecipue et Rauena, tota denique Italia tumultuante in eum Leo Pon.

-- Aii-v --

Max. cui et maximo animo, et maxima reuerentia ut ingenuum principem decuit resistens apud gentes gratiam, aeternumque nomen sibi comparauit, cuius sublimibus pedibus obsecro me offer pro planta, hocque itidem tuis fiat deflexo poplite queso et hoc nostrum munusculum serena fonte suscipe quamuis sit impar animo tanti principis attamen animus noster est ingens ut sese tibi pro perpetua seruitute dedat. Vale, nostrae Romanae fidei et gloriae future Caesar, Vale et fauste.

Callii. VI. Kal. Augusti MDXXII