ILLUSTRISSIMO PRINCIPI AC EXCELLENTISSIMO DOMINO DOMINO LEONARDO LAURETANO P. THOMAS NIGER ARCHIPRESBYTER ET VICARIUS SPALATENSIS.
Cum fuerit vacuis manibus capitale verendos
Caesaris Assyrii crimen adire lares,
Scandere laurigeros timuit mea Musa penates
Munere regifico ni comitata foret.
Copia nulla mihi, flavi tibi nulla metalli
Cura, nec occiduo ditior orbe viget.
Ergo det alter opes. Ego, princeps, do tibi carmen,
Nec maius vates, quod dare posset, habet.
Gratius argento, fulvo pretiosius auro
Carmen et hoc tanto munera digna viro.
Verae carmen opes, nam cetera, carmina praeter,
Fortuna instabili datque rapitque manu.
Excipias igitur placido mea carmina vultu
Parva nec audacis munera sperne viri
Qui tua disparibus properet celebrare Camoenis
Gesta, Sophoclei cum pedis ista forent.
Munera parva quidem, sed dantis magna voluntas
Qua fertur superis gratius esse nihil.
Nec mirare, precor, si parvis magna movemus
Nec pudet exigua summa referre lyra.
Saepius aetherios mortalis homuntio divos
Retulit et superis thura Sabaea dedit.
Juppiter ignipotens laudari quolibet ore
Se sinit. En, parvis magna movere licet.
Tu quoque, fandi opibus quamvis sublimis abundes,
Et te Phoebus amet Pieridesque colant,
Ne tamen exiguo spernas celebrarier ore,
Quod solet ingenuos tollere ad astra viros.
Sol saepe occiduus, ventosaque cingitur astris
Luna, et in Oceanum flumina parva cadunt.
Caesaris arma Maro, Naso quoque Caesaris aras
Dixit et egregium munus uterque tulit.
Ast me laurigeros paupertas impulit audax
Disparibus numeris concelebrare lares.
Praemia parva peto, tam parvi carminis auctor,
Sunt tamen a magnis magna petenda viris.
Si me parva decent, dare te, reor, inclyte princeps,
Parva pudet, tamen haec sunt mihi parva satis.
Maxima sed dederis, multo maiora daturus,
Si dabitur placido principe posse frui
Laurigeros inter si connumerare clientes
Meque tui fati iusseris esse tubam
Sim licet incomptus nec tanto principe vates
Dignus; at interea vernula fidus ero.
Hoc ubi praestiteris, dabis in mea carmina vires,
Nec ne carminibus promptior alter erit.
Tu mibi Phoebus eris, tu numina cuncta sororum;
Te sine nec Phoebus, Musa nec ulla iuvat.
Vergilius culicem rudibus vix versibus olim
Fleverat et raptas pauper et aeger oves.
Accipe divitias et vatum maximus esto,
Dixit Tuscus eques ingeniumque dedit.
Caesaris arbitrio fugit et manet inclyta virtus
Et cadit ingenium statque favore suo.
Quantum ego Vergilio minor, hoc tu Caesare maior,
Qui quocumque pio carmen ab ore probas.
Ergo fave ceptis, nostras nec sperne Camoenas,
Cum stet in arbitrio turba verenda tuo.
Si nostram docto laudaveris ore Thaliam
Contingam summis sidera verticibus,
Protinus et triplicem spargam tua gesta per orbem
Sideribusque meo carmine notus eris.
At si forte meos, princeps, damnaveris versus
Accipiet nostros flamma vel unda modos.
Hactenus. Haec brevibus peraretur pagina verbis
Postmodo carminibus dux celebrande meis.

Inclyte dux, patriae legum sanctissime censor,
Quem toga, quem bellum, quem decus omne canit,
Seu tua perdendos aperit facundia Turcas,
Seu dare pacato convenit hoste fidem,
Nam Paphiae Charites et virtus Pallados almae
Corpore se pariter constituere tuo.
Hinc sophiae, Leonarde, parens, hinc nobile sidus
Diceris, et patria nomen in urbe frequens,
Quam bene consuluit Veneto fortuna senatu
Quae Lauretanum praebuit aequa ducem.