domus suae, qua ego reverendissimae pietatis vestrae benevolentia fretus, ut ovem extra paschua sua periculose palantem ab infestissimis lupis mundo ac daemone vindicarem, scripsi his diebus non absque verborum energia, ut mihi quidem videbatur, ad praedictum fratrem nostrum Manincor, hoc temporis in oppido Kalterensi apud germanum suum (parochum loci) commorantem, serio illum cohortatus, ut si proprium sibi ovile amodo desiperet, ad mandram Caesariensem sine interposita cunctatione se conferret. (2) Quem cum dictis ac minis nostris aures obduraturum vix credamus, libuit hasce ad reverendissimam pietatem vestram ceu praenuntias una cum copiis epistulae ad illum datae praemittere, quatenus eadem reverendissima pietas vestra mature et in antecessum certa fieret, quo circiter tempore ad suam Caesaream novus hospes foret appulsurus. (3) De reliquo paternae beneficientiae huius, quae hac in re ab amplissima dominatione vestra tam mihi quam fluctuanti filio Alberico praestatur, spondeo me non tantum iugiter memorem, verum etiam ad effectum gratitudinis quovis modo rependendae apprime fore studiosum.

(4) Porro quia religiosi iuvenes mei in stadio cursus philosophici iam ex propinquo metam prospectant, ultimum eisdem currentibus calcar subditurus, positiones nonnullas ex doctrina et schola subtilis D. Scoti, quem ducem habuere, procusas praelo dare volui, quarum schema (ignoscat, quod chartaceum et non sericum) reverendissimae pietati vestrae in symbolum demissi affectus mei ac reverentialis observantiae hic simul transmitto, pro cuius incolumitate, diuturno regimine ac prosperis successibus et ego et mei Deum exorare numquam desinimus.